Παρελθόν αφηρημένο, παρόν σταματημένο
Μια απροσδόκητη συζήτηση και ένας απόηχος περίεργος, πρωτόγνωρος και απροσδιόριστος
-Ωραίος, πρόσθεσες.
-Αυτό αφήνει πιο πολλά ερωτηματικά και από το απροσδιόριστο, ξέρεις.
Έχουμε ξεφύγει απ’ όλα μου τα κουτάκια πλέον.
Δε χωράμε πουθενά.
Δε μας χωρά κανένα.
Δεν είμαστε φίλοι.
Δεν είμαστε εραστές
Δεν είμαστε ξένοι
Δεν είμαστε γνωστοί
Ούτε ζευγάρι
Ούτε μαζί.
Δεν ξέρω τι είμαστε και για πρώτη φορά ίσως δε μ’ απασχολεί
Ξέρω τι δεν είμαστε.
Ξένοι δε θα γίνουμε ποτέ.
Στο λέω με σιγουριά
Ο χρόνος δεν έχει επίδραση πάνω μας
Ότι γράφει, δεν ξεγράφει
Ότι χτίζεται δε χαλά
Σε ξέρω
Με ξέρεις καλύτερα από τον καθένα
Ακόμη και από μένα
Κλείνουν τα μάτια μου πια
Έχεις 3 ερωτήσεις
Πάμε ξανά;
Τι χρώμα έχει το τέλος;
Πόσες νέες αρχές μπορείς να κάνεις με τον ίδιο άνθρωπο;
Μήν χάσετε:
Τι θα άλλαζες αν μπορούσες;
Σου λέω τίποτα. Γιατί γλυκά και πίκρα σε έφεραν εδώ.
Άλλαξες. Ωρίμασες.
Βρήκες τις απαντήσεις που έψαχνες.
Θέλει κόπο το μαζί μου χες πει
Έχει δρόμο πολύ
Διένυσα ένα μέρος της διαδρομής με τον εαυτό μου γιατί του το όφειλα.
Με γνώρισα καλύτερα
Και κάπου εκεί.. Σε Είδα…
Έκανες το ίδιο.
Τώρα θα συνεχίσουμε άραγε την υπόλοιπη μαζί;
Είναι μικρή η ζωή για ν’ αφήνουμε άνω τελείες..
Δεν έχει σημασία αν ακούτε την ίδια μουσική
Έχετε κοινά ενδιαφέροντα
Συχνάζετε στα ίδια μέρη
Ταιριάζουν οι παρέες σας
Εκπέμπουν στα ίδια μήκη κύματος οι ψυχές σας;
Συναντιούνται οι ματιές σας;
Να γελάτε μαζί, αυτό μετράει
Να γεμίζει ο ένας τα κενά του άλλου
Να νιώθετε πλήρεις
Ότι κάποιος σας καταλαβαίνει
Μετά από τα ταξίδια
Να ναι το λιμάνι μας
Δεν έχει σημασία που αρμενίζεις αλλά που επιστρέφεις
Είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου μαζί του;
Αν είχες μια δεύτερη ζωή θα τον διάλεγες;
Υ.Γ. Σε σένα που έπρεπε να με χάσω για να σε βρω. Σ. Χ.
Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου – loveletters.gr
