Δεν υπάρχει δυστυχώς ούτε μια κοινωνία στη γη να μην καταπιέζει τον πόνο. Όλες οι κοινωνίες βασίζονται στην καταπίεση. Δύο πράγματα καταπιέζουν: το ένα είναι ο πόνος και το άλλο η ευχαρίστηση. Η συλλογιστική τους είναι οτι αν είσαι υπερβολικά χαρούμενος, θα γίνεις υπερβολικά δυστυχισμένος. Αν η μεγάλη χαρά καταστραφεί, δε θα νιώσετε ποτέ τον βαθύ πόνο. Κι έτσι για να αποφύγουμε τον πόνο, αποφεύγουμε την ευχαρίστηση. Για να αποφύγουμε τον θάνατο, αποφεύγουμε την ζωή.
‘Έτσι λοιπόν μεγαλώνουμε λάθος..έτσι λοιπόν η ωρίμανση είναι επίπονη επειδή μάθαμε να αποφεύγουμε χίλιους δύο πόνους. Όσο τους αποφεύγουμε, τόσο συσσωρεύονται. Καταπίνουμε τους πόνους μας και παραμένουν στο σύστημα μας. Γι’ αυτό η ωρίμανση είναι επίπονη: όταν αρχίζουμε να ωριμάζουμε, όταν αποφασίσουμε να ωριμάσουμε, πρέπει να αντιμετωπίσουμε όλους τους πόνους που έχουμε καταπιέσει. Δεν μπορούμε να τους παρακάμψουμε.
Οι άνθρωποι φοβόμαστε τόσο πολύ τον πόνο ώστε καταπίνουμε, αποφεύγουμε κάθε κατάσταση που φέρνει πόνο, προσπαθούμε να ξεφύγουμε απ’αυτον. Και τελικά σκοντάφτουμε πάνω στο γεγονός ότι αν θέλουμε να αποφύγουμε τον πόνο, θα πρέπει να αποφύγουμε και την απόλαυση. Κι έτσι καταλήγουμε να περπατάμε σε ουδέτερο έδαφος, σε υποτιθέμενο ασφαλές έδαφος, χωρίς σκοπό και ουσία, κουβαλώντας τα σακιά του πόνου, νομίζοντας ότι ωριμάζουμε επειδή μεγαλώνουμε.
Γι’ αυτό η ωρίμανση είναι επίπονη. Πρέπει να περάσουμε όλους εκείνους τους πόνους που αποφεύγαμε. Πρέπει να βιώσουμε όλες εκείνες τις πληγές που με κάποιο τρόπο καταφέραμε να μην κοιτάζουμε. Για να απελευθερωθούμε απ’ τον πόνο, πρέπει να τον αποδεχτούμε αναπόφευκτα και φυσιολογικά. Ο πόνος είναι πόνος, ένα απλό επίπονο γεγονός.
Η “οδύνη” ωστόσο, είναι πάντα η άρνηση του πόνου, ο ισχυρισμός οτι η ζωή δεν πρέπει να είναι επίπονη. Είναι η απόρριψη ενός δεδομένου, η άρνηση της ζωής και της φύσης των πραγμάτων.
Ωρίμανση σημαίνει ν’ αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα, να ερχόμαστε αντιμέτωποι με το δεδομένο, οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό. Η “οδύνη” έρχεται απ’την επιθυμία μας να μην υπάρχει ο πόνος, να είναι λάθος.
Μήν χάσετε:
Θα σου δώσω ένα απλό παράδειγμα: ‘Εχεις πονοκέφαλο. Ο πόνος είναι εκεί, αλλά η “οδύνη” οχι. Η οδύνη είναι δευτερεύον φαινόμενο, ο πόνος πρωτεύον. Ο πόνος και ο πονοκέφαλος είναι ένα δεδομένο, δεν υπάρχει κρίση γι’αυτό..απλά συμβαίνει. Την στιγμή όμως που θα πεις “Γιατί μου συμβαίνει αυτός ο πονοκέφαλος τώρα που…?”, “Δεν θα έπρεπε να μου συμβεί”, μόλις έφερες την οδύνη. Τώρα η οδύνη δημιουργείται από σένα κι όχι από τον πονοκέφαλο.
Φέρε οποιοδήποτε παράδειγμα θες στο μυαλό σου. Την στιγμή που λες:”Δεν θα έπρεπε” ή “Γιατί σε μένα” κ.ο.κ έχεις αρχίσει ήδη να το αρνείσαι, να απομακρύνεσαι απ’αυτό. Θέλεις ν’ απασχοληθείς με κάτι για να μπορέσεις να το ξεχάσεις…ανοίγεις τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαβάζεις, πας βόλτα, γενικά απασχολείς το μυαλό σου. Τώρα όμως δεν έχεις δει αυτόν τον πόνο, απλά απασχολείσαι με κάτι άλλο. Αυτός ο πόνος θ’ απορροφηθεί απ’το σύστημα σου, θα κουβαλάς επιπλέον πόνο. Αν μπορέσεις να δεις το συμβάν, χωρίς να υιοθετήσεις κάποια ανταγωνιστική στάση, χωρίς να το αποφύγεις, χωρίς να δραπετεύσεις, αν μπορείς απλά να είσαι εκεί, το μυαλό σου να είναι εκεί, θα απελευθερωθεί, δε θα το έχεις απορροφήσει μέσα σου, δε θα σε δηλητηριάσει.
Συσσωρεύουμε τόσο πόνο που φοβόμαστε να τον αντιμετωπίσουμε, φοβόμαστε να τον δεχτούμε. Η ωρίμανση γίνεται επίπονη γιατί φταίνε οι προκαταλήψεις…διαφορετικά η ωρίμανση δεν είναι επίπονη, είναι απλά ευχάριστη.
Έχουμε μάθει να μην ωριμάζουμε, έχουμε μάθει να μένουμε στάσιμοι, να παραμένουμε προσκολλημένοι στο οικείο, στο γνωστό. Γι’ αυτό κάθε φορά που το γνωστό εξαφανίζεται απ’τα χέρια μας, αρχίζουμε να κλαίμε.
Η ωρίμανση θα παραμείνει επίπονη επειδή κουβαλάμε τόσα άχρηστα πράγματα στο μυαλό μας, πράγματα που θα έπρεπε να είχαμε ξεφορτωθεί πριν από καιρό. Αλλά δεν μας έμαθαν να ξεφορτωνόμαστε τίποτα, μας έμαθαν να κρατάμε τα πάντα είτε έχουν νόημα είτε όχι. Η ωρίμανση γίνει πιο ευχάριστη αν αποδεχτούμε την ζωή και την αγάπη με όλα τους τα σκαμπανεβάσματα.
Πρέπει να αποδεχτούμε και το καλοκαίρι και τον χειμώνα… και τότε θα δούμε τον εαυτό μας να ανθίζει και να ωριμάζει όπως συμβαίνει με οτιδήποτε άλλο στη φύση.
(Osho, ”Τ ι είναι η αγάπη”)
Ειρήνη Χρυσούλη
Εναλλακτική θεραπεύτρια
