Όλοι από παιδιά θυμόμαστε τον εαυτό μας να λέει “Αυτό είναι δικό μου”. Ομηρικοί καυγάδες με τα αδέλφια, με τους γονείς, στην συνέχεια με τους φίλους κ.ο.κ για κάτι, οτιδήποτε κάτι θεωρούσαμε ότι είναι δικό μας.
Πόσοι έχουμε αναρωτηθεί τι μπορεί να κρύβεται πίσω απ΄ την φράση “Είναι δικό μου?”
Τι σημαίνει το να κατέχεις κάτι?
Δεν είναι τίποτα άλλο πέρα απ΄το Εγώ.
«Όλα όσα επιζητεί το Εγώ και στα οποία προσκολλάται είναι υποκατάστατα της Ύπαρξης, την οποία δεν μπορεί να νιώσει. Μπορείς να εκτιμάς και να νοιάζεσαι για πράγματα, αλλά όποτε προσκολλάσαι σ’ αυτά θα ξέρεις ότι είναι το Εγώ.
Και δεν είμαστε προσκολλημένοι σ΄ ένα πράγμα, αλλά σε μια σκέψη που έχει το “εγώ”, το “εμένα” ή το “μου” μέσα της.
Αυτήν την αλήθεια κρύβει μέσα της και η φράση του Ιησού: “Αν σου πάρει κάποιος το πουκάμισο, δωσ’ του και το πανωφόρι σου”.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να κλειδώνεις την πόρτα σου ποτέ. Το μόνο που σημαίνει είναι ότι μερικές φορές το να παραιτείσαι από τα πράγματα είναι μια πράξη πολύ μεγαλύτερης δύναμης από το να υπερασπίζεσαι ή να γαντζώνεσαι πάνω τους.
Το Εγώ έχει την τάση να εξισώνει το έχω με το Υπάρχω : Έχω άρα υπάρχω.
Κι όσο περισσότερο έχω, τόσο περισσότερο υπάρχω. Το Εγώ ζει μέσω της σύγκρισης.
Το πώς σε βλέπουν οι άλλοι μετατρέπεται στο πως βλέπεις εσύ τον εαυτό σου.
Όλοι παλεύουμε μια ζωή να αποκτήσουμε πράγματα, νιώθοντας ότι έτσι αποκτάμε αξία και για εμάς και για τους γύρω μας. Πολλοί άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν μέχρι να βρεθούν στο κατώφλι του θανάτου και κάθε εξωτερικό να χάνεται, ότι τίποτα δεν είχε ποτέ σχέση με το ποιοι είναι. Όταν πλησιάζει ο θάνατος η όλη έννοια της ιδιοκτησίας αποκαλύπτεται ως δίχως νόημα τελικά.
Τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους συνειδητοποιούν ότι ενώ έψαχναν σ΄ όλη τους τη ζωή μια πιο πλήρη αίσθηση εαυτού, αυτό που έψαχναν στην ουσία ήταν πάντα εκεί αλλά κρυβόταν σε μεγάλο βαθμό από την ταύτιση τους με αντικείμενα, γεγονός που σημαίνει ταύτιση με τον νου.
Μήν χάσετε:
Γι’ αυτό η απάρνηση όλων των αποκτημάτων υπήρξε αρχαία πνευματική πρακτική σε Δύση και Ανατολή. Απ΄ την άλλη η απάρνηση των υλικών αγαθών δεν θα σε απελευθερώσει αυτομάτως από το Εγώ. Θα προσπαθήσει να εξασφαλίσει την επιβίωση του βρίσκοντας κάτι άλλο να ταυτιστεί, όπως για παράδειγμα την δημιουργία μιας νοητικής εικόνας του εαυτού ως κάποιου που έχει υπερβεί κάθε ενδιαφέρον για υλικά αγαθά και επομένως είναι περισσότερο πνευματικός από άλλους. Υπάρχουν άνθρωπο που έχουν απαρνηθεί κάθε απόκτημα αλλά έχουν ισχυρότερο Εγώ απ΄ ότι μερικοί εκατομμυριούχοι.
Τελικά το Εγώ δεν το ενδιαφέρει με τι θα ταυτιστεί αρκεί να έχει μια ταυτότητα.
Πως παραιτείσαι λοιπόν απ΄την προσκόλληση στα πράγματα?
Μην το προσπαθήσεις ποτέ. Είναι αδύνατον.
Η προσκόλληση αποβάλλεται μόνη της όταν δεν επιδιώκεις πια να βρεις τον εαυτό σου σ ΄αυτά. Έχε απλώς την επίγνωση της προσκόλλησης σου.
Μερικές φορές μπορεί να μην γνωρίζεις ότι είσαι προσκολλημένος- ταυτισμένος σε κάτι, μέχρι να έρθει η στιγμή να το χάσεις ή να υπάρξει η απειλή της απώλειας. Αν στενοχωρηθείς ή αγχωθείς κ.ο.κ σημαίνει ότι είσαι προσκολλημένος.
Είναι λάθος λοιπόν να είσαι περήφανος για τα υπάρχοντα σου ή να νιώθεις φθόνο για τους ανθρώπους που έχουν περισσότερα από σένα?
Καθόλου. Αυτή η αίσθηση υπερηφάνειας, η ανάγκη να ξεχωρίζεις, η φαινομενική ενίσχυση του εαυτού σου μέσω του “έχω περισσότερα από..” ή το αντίστροφο, δεν είναι ούτε σωστό ούτε λάθος. Είναι απλά το Εγώ.
Το Εγώ δεν είναι λάθος, είναι μη συνειδητό.
Όταν παρατηρείς το Εγώ στον εαυτό σου, πήγαινε πέρα από αυτό.
Όταν διακρίνεις εγωική συμπεριφορά στον εαυτό σου, χαμογέλα. Δεν είσαι αυτό.
Έχω λοιπόν δεν σημαίνει υπάρχω.
Υπάρχω σημαίνει Είμαι.
Το να είσαι λοιπόν ο υπέροχος εαυτός σου με όλα του τα κομμάτια έχει άπειρα μεγαλύτερη αξία από οποιοδήποτε ακριβό ή μη αντικείμενο σ΄ αυτόν τον κόσμο.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «Για μια νέα ζωή» του Eckhart Tolle.
Ειρήνη Χρυσούλη
Εναλλακτική θεραπεύτρια
