Στις περισσότερες κοινωνίες τα μικρά κορίτσια υφίστανται επιπλέον διακρίσεις επειδή είναι κορίτσια. Με δεδομένο όμως ότι οι γυναίκες επιδρούν συνήθως περισσότερο στα νεογέννητα βρέφη και στα μικρά παιδιά, αυτά τα πρώην μικρά κορίτσια μπορούν να περάσουν στα παιδιά τους, στην πιο τρυφερή ηλικία, την έλλειψη σεβασμού από την οποία κάποτε υπέφεραν και οι ίδιες. Αν αυτό συμβεί, ο γιος όταν θα μεγαλώσει θα εξιδανικεύσει τη μητέρα του, αφού κάθε ανθρώπινο πλάσμα χρειάζεται να πιστεύει ότι το είχαν αγαπήσει πραγματικά (και να προσκολληθεί μάλιστα σε αυτή την ψευδαίσθηση). Θα περιφρονεί όμως τις άλλες γυναίκες, από τις οποίες μπορεί να ‘’πάρει την εκδίκηση’’ που δεν παίρνει από τη μητέρα του.
Και η ταπεινωμένη, μεγάλη πια, κόρη, αν δεν έχει κανέναν άλλο τρόπο να ξεφορτωθεί αυτό το βάρος, θα πάρει την εκδίκησή της από τα παιδιά της. Αυτό μπορεί να το κάνει κρυφά και χωρίς να φοβάται την αντεκδίκηση, γιατί τα παιδιά δεν μπορούν να το πουν σε κανέναν, δεν μπορούν να το εξωτερικεύσουν, εκτός κι αν αυτό συμβεί ίσως αργότερα υπό τη μορφή μιας διαστροφής ή μιας ψυχαναγκαστικής νεύρωσης, που η γλώσσα τους όμως είναι αρκετά καλυμμένη ώστε να μην προδοθεί η μητέρα. (Ψυχαναλυτικά κείμενα της Alice Miller)Έτσι μπορεί να καλλιεργηθεί σε άτομο η έλλειψη σεβασμού, τι εξυπηρετεί όμως; Η έλλειψη σεβασμού είναι το όπλο των αδύναμων και επίσης μια άμυνα ενάντια στα συναισθήματα που περιφρονούμε, τα οποία είναι ανεπιθύμητα, καθώς μπορεί να πυροδοτήσουν δυσάρεστες αναμνήσεις του παρελθόντος που έχουμε απωθήσει ώστε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας.(υποσυνείδητα).
[display-poststitle=”Μήνχάσετε:”id=”152″image_size=”thumbnail” include_content=”false” content_class=”dps-listing-content” wrapper=”div”]
Η πηγή κάθε περιφρόνησης, όπως και της μεροληψίας, είναι περισσότερο ή λιγότερο συνειδητή, ανεξέλεγκτη και κρύβει την άσκηση εξουσίας από κάποιον ενήλικα πάνω σε κάποιο παιδί. Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις φόνων ή σοβαρών σωματικών βλαβών, αυτή η ανεξέλεγκτη χρήση δύναμης είναι ανεκτή από την κοινωνία. Το τι κάνουν δηλαδή οι ενήλικες στην ψυχή των παιδιών τους είναι καθαρά δική τους υπόθεση, γιατί το παιδί θεωρείται ιδιοκτησία των γονέων του με τον ίδιο τρόπο που οι πολίτες ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος θεωρούνται ιδιοκτησία της κυβέρνησης. Μέχρι να ευαισθητοποιηθούμε όσον αφορά τον πόνο των μικρών παιδιών, αυτή η άσκηση εξουσίας από τους ενήλικες θα θεωρείται μια φυσιολογική πλευρά της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αφού σχεδόν κανείς δεν την προσέχει, δεν την παίρνει στα σοβαρά.
Επειδή τα θύματα είναι «απλώς παιδιά απλουστεύουμε το άγχος και τη στενοχώρια τους. Σε είκοσι χρόνια, όμως, αυτά θα παιδιά θα είναι ενήλικες και θα νιώθουν την ανάγκη να πάρουν το αίμα τους πίσω από τα δικά τους παιδιά. Μπορεί συνειδητά να μάχονται σθεναρά τη σκληρότητα που υπάρχει στον κόσμο και, ωστόσο, να κουβαλούν μέσα τους μια εμπειρία σκληρότητας, την οποία ασυνείδητα μεταφέρουν σε άλλους. Όσο αυτή η σκληρότητα παραμένει κρυμμένη πίσω από την εξιδανικευμένη εικόνα μιας ευτυχισμένης παιδικής ηλικίας, δεν θα έχουν επίγνωση του ti τους συνέβη και δεν θα μπορούν ν’ αποφύγουν να τη μεταφέρουν σε άλλους προβαίνοντας σε καταστροφικές πράξεις..
Ιωάννα Κωνσταντινίδου
Ψυχοθεραπεύτρια-Σύμβουλος ψυχικής υγείας
