Είναι όμορφο το ορί-ζω;
Κι εγώ; Ζω; Κι αν ζω; Ζω με όρια; Ζω τη δική μου ζωή στα όρια;
Κι αν ορί-ζω; Τι ορί-ζω;
Τη ζωή μου;
Τη ζωή των άλλων;
Ή οι άλλοι ορί-ζουν τη δική μου ζωή;
Είναι άραγε ο ορί-ζο-ντας, αυτό που λέγαν σε χρόνους παλιούς;
Είναι άραγε το τέλος του κόσμου;Είναι εκεί,όπου ο άνθρωπος ακροβατεί στην οριογραμμή, ανάμεσα σε ουρανό και άβυσσο;
Είναι η ένωση δύο κόσμων;Δύο ζωών;
Γιατί,όσο δυνατά σε έλκει ο ουρανός,άλλο τόσο δυνατά σε έλκει και η άβυσσος.
Άραγε είναι το τέλος της διαδρομής;
Ή μήπως είναι η γραμμή, που ορίζει καινούργια διαδρομή,αφού πρώτα κάνεις τη βουτιά στ’ άγνωστα νερά της αβύσσου;Αυτή τη βουτιά που χρόνια αναβάλλεις και κάνεις συνεχώς την ίδια διαδρομή;
Γιατί η άβυσσος, χώρα είναι.Είναι η χώρα των συναισθημάτων.
Μια χώρα ξεχασμένη,μαγική.Περιμένει εσένα ,τον αναζητητή της αλήθειας ,να την εξερευνήσεις.Περιμένει να σου αποκαλύψει τον δικό σου πολύτιμο θυσαυρό. Αυτόν που φυλά για σένα.Είναι η δική σου Λυδία λιθος.
Μήν χάσετε:
Γιατί μάτια μου, αν δεν βουτήξεις στην άβυσσο των συναισθημάτων,δεν θα μπορέσεις να δεις τα θανατερά έλη του φόβου, που σε ακινητοποιούν.Δε θα μπορέσεις να δεις την σκληρότητα και την ακαμψία των βράχων που γεννούν την ισχυρογνωμοσύνη και την αλαζονία.
Δεν θα μπορέσεις να δεις,πως καλοδέχεται τον πόνο ο σπόρος.Πως το σκοτάδι,η ζεστασιά κι η υγρασία σαν καλές νεράιδες του δίνουν καινούργια μορφή ,καινούργια ζωή.Δεν θα μπορέσεις να δεις, πως πρασινίζουν τα στάσιμα νερά της θλίψης, της ζήλιας και σιγά-σιγά σου κρατούν ανάσες ζωής.Δεν θα μπορέσεις να δεις πως ξεχύνεται η φωτιά του θυμού και οι πύρινες φλόγες της ως άλλες μαινάδες ζητούν εκδίκηση.Δεν θα μπορέσεις να δεις……………..
Άσε τον φόβο,την σκληρότητα,τον πόνο,τον θυμό………….να γίνουν το τόξο σου.Γιατί αν εσύ μάτια μου, έχεις στόχο τον ουρανό και γίνεσαι βέλος,κοίτα με τα μάτια της θέλησης, το τόξο που καμπυλώνει για σένα,μόνο για σένα.Για να στείλει εσένα,το βέλος, στο κέντρο του στόχου σου.
Να ξέρεις……πως το πιο γόνιμο,εύφορο και πλούσιο χωράφι σου βρίσκεται εκεί, στην άγνωστη χώρα των συναισθημάτων.Εκεί έχεις ρίξει του σπόρους σου.Εκεί είναι και ο θερισμός.Εκεί ψάξε.Μην ονομάζεις του σπόρους…… πόνους, γιατί δεν είναι.Άσε τους σπόρους σου ν’ ανοίξουν.Ν’απλώσουν ρίζες βαθιές,να γίνουν δένδρα αλήθειας.
Ν’απλώσουν κλαδιά στον ουρανό,να δώσουν καρπούς ζωής,καρπούς ανα-πνοής.Εκεί, στην χώρα των συναισθημάτων ψάξε……αν θέλεις να γίνεις ουρανός.Εκεί ψάξε.Ως μια καινούργια Αλίκη.Εκεί η Αλίκη, χάνει τ’όνομά της.Γίνεται αλχημίστρια, που μετουσιώνει τη χώρα των συναισθημάτων σε χώρα θαυμάτων.Που μετουσιώνει την άβυσσο σε ουρανό.Το σκοτάδι σε φως.
Είναι όμορφος ο ορί-ζο-ντας μάτια μου!!!!
Είναι όμορφος γιατί είναι Εν – ωση.
Τι λες τώρα μάτια μου; Υπάρχει όρί – ζο – ντας;;
Γράφει η Ζωή Φωτάκη
