ΚΙ ΑΝ, ΟΤΑΝ ΣΤΕΡΕΙΣΑΙ, ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις- δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις.
ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΑΚΟΥΣ ΧΕΙΛΗ ΠΙΚΡΑ να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη.
Μήν χάσετε:
Η ΑΓΑΠΗ ΟΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΗΡΩΣΗ της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε.
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ διά της απωλείας της κερδίζεται. Λέγεται πως «Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…».
Απόσπασμα από βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης», εκδ. Ψυχογιός. Η Μάρω Βαμβουνάκη είναι ελληνίδα συγγραφέας. Γεννήθηκε στα Χανιά. Σε ηλικία εννέα χρόνων μετακόμισε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και ψυχολογία.
Πηγή
