Είναι τα δεύτερα που δεν αντιλαμβάνεσαι που είσαι, τι σου συμβαίνει.
Πάω και κρυφοκοιτώ τους ανθρώπους του σπιτιού. Άλλαξαν είναι η αλήθεια, σα να γέρασαν, τι να τους συνέβη;
Φορώ την πλεκτή ζακέτα και τρέχω όξω, αέρα. Περπατώ σε γνώριμα στενά. Πόσα χρόνια, πόσος καιρός;
Έχω θυμό με εσένα. Δεν ξέρω πως σε λένε, χρόνο, εποχή, αιώνα, στιγμή, ρολόι, κάποτε, παρόν, παρελθόν, πώς;
Άφησε με.
Άφησε με σου λέω δεν έρχομαι πια.
Σε φοβάμαι, σε τρέμω.
Είσαι θρασύς, αυθάδης, προκλητικός.
Με ακουμπάς λίγο λίγο σχεδόν ασήμαντα, δε σε καταλαβαίνω, δε σε νιώθω, δε σε μυρίζω μα είσαι εδώ.
Τα σημάδια σου μόνο βλέπω. Σε βλέπω.
Μήν χάσετε:
Δεν έχεις πρόσωπο μα είσαι στο πρόσωπο μου, δεν έχεις κορμί μα φαίνεσαι στο κορμί μου. Είσαι παντού, στο βλέμμα μου, στον κόσμο μου, παντού.
Αόρατα σημάδια.
Σταμάτησα να βλέπω και με τα μάτια, ξεγελούν.
Φεύγεις;
Θα ξαναγυρίσεις; Λίγο. Έλα ένα απόβραδο, να ξαναδώ πρόσωπα που λησμόνησα, στιγμές που λαχτάρησα, αγγίγματα που ξεθώριασαν.
Τις μεγαλύτερες στιγμές στα δευτερόλεπτα σου τις έζησα, το ξέρεις.
Δεν μπορείς όμως. Το ξέρω. Είναι το υλικό σου τέτοιο. Υλικό από το πουθενά φτιαγμένο. Δεν το ξέρουν οι άνθρωποι… ανόητοι που ήμαστε, μωροί.
25.00 δείχνει πια το ρολόι. Άργησες. Φύγε. Έχεις και αλλού να πας.
Λέξεις θα με συντροφεύουν. Λέξεις ζωντανές με αίμα. Σου μοιάζουν είναι η αλήθεια. Ίδιο καλούπι. Ίδια σημάδια.
Αόρατα σημάδια.
ΓΚΕΚΤΣΙΑΝ ΤΑΜΙ
Απόφοιτη Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης, AΠΘ
