Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
πλεούμενο.
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά.
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά.
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει …
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει.
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ.
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει.
Μήν χάσετε:
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο…
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα…
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου.
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς …
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς…
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί…
~ Ο.Ελύτης ~
anapnoes.gr
