Για κάποιους αποτελεί η καθημερινή συνήθεια χρόνων. Πνιγμένη σκέψη, ανείπωτα λόγια, ένα ξεροκατάπιμα που συνοδεύει τον κόμπο στο στομάχι. Το μεγάλο γιατί ειπώθηκε χρόνια τώρα και ξεπροβάλει που και που σαν δάκρυ ή σαν παράπονο σε αγαπημένα και ενσυναισθητικά πρόσωπα.
Αυτό το παράπονο, αυτό το γιατί, προσπαθεί να μιλήσει, να φωνάξει στη ζωή ξεσπώντας στο άκαιρο ερέθισμα της στιγμής, μα συγκρατείται από τη σιωπή. Αυτή η αναίσθητη και καλοκάγαθη φωνούλα μέσα μας που λέει <<σώπασε>>, μας χαμηλώνει τα μάτια και πιέζει το κεφάλι χαμηλά στην αφύσικη θέση του.
Μήν χάσετε:
Κανείς δεν είπε στην φωνούλα μέσα μας πότε πρέπει να σιωπούμε. Πότε πρέπει να παίρνει το κεφάλι την αφύσικη σκυφτή του θέση. Πότε πρέπει να μιλάμε και πότε να σιωπούμε. Κανείς δεν μας είπε και ποτέ δεν σκεφτήκαμε, αφού έτσι μάθαμε. Και αλίμονο αν μάθαμε να σκεφτόμαστε
Ας σκεφτούμε λοιπόν και ας δούμε πως η σιωπή και ο λόγος είναι απαραίτητα εργαλεία της επικοινωνίας. Η σοφή λειτουργία τους απαντά στη σωστή λειτουργικότητα μας.
Μπινίσης Αριστείδης-psixi-en-oiko.hol.es
