Είναι δύσκολο να είσαι ο εαυτός σου ακόμη και όταν ξέρεις πως δεν έχεις κανέναν άλλο να απευθυνθείς πέρα εκείνον.Είναι παράλληλα δύσκολο να μην ζηλεύεις τους άλλους,να μην θεωρείς πως όλοι είναι καλύτεροι από σένα ,όλοι είναι χαρούμενοι,ευτυχισμένοι, επιτυχημένοι,περνάνε όμορφα,τα έχουν όλα ρυθμίσει τόσο τέλεια..
Ναι είναι δύσκολο..κυρίως όταν ξέρεις πως απέχεις πολύ από αυτό το τέλεια. Άραγε εκείνοι απέχουν;Αυτό δεν το ξέρεις.Δεν σε νοιάζει κιόλας να το ελέγξεις.Αρκείσαι στο περιτύλιγμα.Για σένα,σε σένα όμως;Όχι. Ποτέ. Εκεί θα ασκήσεις την πιο σκληρή κ αμείλικτη κριτική,εκεί θα εξαντλήσεις όλους τους νόμους του ανθρώπινου δικαίου,της θείας δίκης και των λοιπών συγκυριών.Κ όταν τελειώσεις με όλα αυτά θα το ρίξεις στην μοίρα.Ναι,σίγουρα εσένα κάτι σου λείπει.
Κάτι στον χρόνο που γεννήθηκες,κάτι στον τρόπο που μεγάλωσες,κάτι πάνω σου,κάτι μέσα σου αλλά κ έξω από σένα.Όλα αυτά τα έξω από σένα,που πάντα μα πάντα φαντάζουν τόσο όμορφα,τόσο τέλεια κ αγγελικά πλασμένα.Τόσο πολύ μάλιστα που να νομίζεις πως μόνο εσύ παλεύεις με δαίμονες κ όλοι οι άλλοι έχουν ευλογηθεί.
Μήν χάσετε:
Αυτό είναι λοιπόν :ο μονόλογος ξεκινά,το δριμύ κατηγορητήριο. Όλα πάλι από την αρχή,ξανά και ξανά.Η ίδια δίκη.Μα δεν θα κλειστείς στον εαυτό σου. Οχι .Θα βγεις. Από ελπίδα πως εκεί έξω κάποιος θα σε καταλάβει,κάποιος θα σου πει πως :”ναι.Και εγώ περνάω δύσκολα. Κι εγώ νιώθω χαμένος έστω σε στιγμές”.Αλλά όχι.Όλες αυτές οι ατέρμονες συναντήσεις για καφέ,γεμάτες φλυαρίες κ με μία εναγώνια προσπάθεια όλοι να σου αποδείξουν αυτό το πολύ τους,την ευτυχία,την επιτυχία τους κ όχι την έλλειψη τους.
Τόσο ξόδεμα δυνάμεων,τόση προσπάθεια για κάτι τόσο απλό που σου έρχεται να τους πιασεις,να τους ταρακούνησεις κ να φωνάξεις:”Είμαστε άνθρωποι,έχουμε κ καλές στιγμές,έχουμε κ κακές. Αλλα όλα δεν είναι διαφήμιση πρωινό με ψωμί κ μαρμελάδα κ χαμόγελα ευτυχίας,αλλά ούτε κ όλα είναι έκτακτη είδηση μιας ακόμα καταστροφής. Ολα είναι ζωή.Μην την ασχημεύεις με περιττά στολίδια,μην την κουράζεις έχοντας πάντα την κακιά την ώρα μέσα σου.Αφέσου. Χαλάρωσε”Κ ακόμη ένας καφές θα τελειώσει,ακόμη μία συνάντηση.Κ από ευγένεια θα πεις :”Πέρασα όμορφα.Να τα ξαναπουμε. Και όμως δεν το εννοείς. Έχεις κουραστεί,έχεις εξαντληθεί να ακούς κενοτητες. Αυτη ή γλυκόπικρη γεύση στο στόμα σίγουρα δεν ήταν επειδή ο καφές σου δεν είχε αρκετή ζάχαρη. Οχι. Μην γελιέσαι. Είναι από την συζήτηση.Γιατί λοιπόν κπ άνθρωποι δεν μπορούν να αφεθούν,γιατί δεν μπορούν απλά να πουν την αλήθεια;
Ή πραγματική ευτυχία δεν φέρνει θόρυβο,δεν χρειάζεται απόδειξη.Η αληθινή ολοκλήρωση είναι στην πράξη ,σ ‘αυτα που ζεις κ όχι σ’αυτα που λες.Πολλά λόγια λίγη ουσία. Είναι καλύτερα να σωπαίνεις.Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν.Δεν χρειάζεται να κουραστείς με επιδείξεις. Ξέρεις κάτι τελικά;Είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος.Ποιος το λέει αυτό;Ο εαυτός σου.Ναι,ναι αυτός που λίγο πριν θεώρησες μετριότητα.Ναι,έχεις τα πάντα κ είσαι μία χαρά.Αν δεν χρειάστηκε να πεις τίποτα για να κρυφτείς,αν σώπασες,τότε έχεις τα πάντα.Στο βεβαιώνει αυτό ο εαυτός σου.Μ ε αγάπη .Εκεί κάπου ανάμεσα στην θεία κ την ανθρώπινη δικαιοσύνη.Ε κεί…Αφέσου..Χαμογέλα..Όλα θα πάνε καλά…
Ρούλα Παπαλεξοπούλου
Φιλόλογος-ψυχοθεραπευτρια
