Και ξαφνικά τα φώτα έσβησαν. Κανείς δεν μίλησε γι’ αυτή τη στιγμή. Οι άνθρωποι ποτέ δεν μιλούν για το τέλος: τα δύσκολα, τα άσχημα, τα νανουρίζουν με ένα «μετά». Να το θυμάσαι αυτό το άτιμο το «μετά», θα τρυπώνει συχνά στη ζωή σου, φορτωμένο απορίες. Είσαι μόνος και ο κόσμος μεγάλος.
« Δεν είναι αυτό που συμφωνήσαμε κόσμε! Δεν είσαι αυτό που έδειχνες!».
Φωνάζεις, κλαις, κουράζεσαι… Είναι η γη της απελπισίας φίλε μου, μη φοβάσαι: δεν είναι μακριά η έξοδος. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο. Μ’ αρέσει να φαντάζομαι το συναίσθημα σαν ένα νόμισμα που η ζωή πετάει στον αέρα. Κορόνα ή γράμματα; Αβεβαιότητα ή ελευθερία; Τα χέρια σου θα σταματήσουν την πτώση του. Εσύ αποφασίζεις.
Μήν χάσετε:
«Και (το) μετά;»….
Να το το μετά με όλα τα μπαγκάζια του. Έχεις δίκιο, στο υποσχέθηκαν. Έπρεπε να είναι εκεί και να σε περιμένει στο τέλος του δρόμου! Μ’ αν το καλοσκεφτείς, δεν το είδες ποτέ σου, δεν το ξέρεις… γιατί τόση εμπιστοσύνη; Υπάρχουν πολλά ενδεχόμενα αποτελέσματα μιας πράξης. Πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι αυτό που προγραμμάτιζες και άλλαξε σε πήγαινε σ’ ένα ονειρεμένο «μετά»;
Ταξίδεψε, φίλε μου. Απόλαυσε την ησυχία και μη σ’ απασχολεί αν κάποιος σ’ ακούει, αν περίεργα μάτια σε κοιτούν. Αν θες, κλείσε λίγο τα δικά σου. Προχώρα στη ζωή σου με αυτοπεποίθηση κι ας μην υπάρχει αυτός που ήθελες δίπλα σου. Ας νιώθεις μόνος. Δεν πειράζει. Κι αυτό συμβαίνει που και που. Αγκάλιασε την αλλαγή.
Η ζωή είναι κατάκτηση.
Η μοναξιά μια ευκαιρία.
Είσαι λίγο πριν τη γραμμή του τερματισμού. Λαχανιάζεις, η ανάσα σου πιάνεται, μπερδεύεσαι, παραπατάς, πέφτεις. Δύο χέρια σε σηκώνουν: τα δικά σου.
Μπορεί και να μην ήσουν ποτέ τόσο μόνος τελικά…
Πηνελόπη Γιαλελή – healingeffect.gr
