Σήμερα θα είναι η μέρα σας. Ό,τι και να γίνει, σήμερα δε θα σας τη χαλάσει κανείς. Κάνατε τόσο κόπο, τόσες διαβουλεύσεις, πήρατε τόσα τηλέφωνα και στείλατε άλλα τόσα μηνύματα κι επιτέλους σήμερα, απόψε το βράδυ, θα βρεθείτε. Το «Έχω άγχος, τι θα κάνω;» είναι λίγο για να περιγράψει αυτό που νιώθεις, όση επαφή κι αν έχετε κρατήσει, όσα κι αν έχετε πει από μακριά, τίποτα δε συγκρίνεται με τη δια ζώσης επαφή σας.
Όλη μέρα ονειρεύεσαι τη στιγμή εκείνη που θα συναντηθείτε, που θα αγκαλιάσετε σφιχτά και δυνατά ο ένας τον άλλον και θα μείνετε έτσι αγκαλιασμένοι γιατί δε θέλετε να πείτε τίποτα άλλο. Στο χώρο θα επικρατήσει σιωπή, απόλυτη, για λίγο θα ακούγεται μόνο ο ήχος απ’ τους χτύπους της καρδιάς, αυτές θα κάνουν τη δική τους κουβέντα.
Άντε να περάσει η ώρα να δεις επιτέλους τον άνθρωπό σου, να κάτσετε και πάλι στον ίδιο καναπέ και να αισθανθείς ξανά όπως στις αρχές, πως τίποτα δεν έχει αλλάξει, να νιώσεις ασφάλεια και να κλείσεις το στόμα σε όλες εκείνες τις φοβίες που έκαναν κατάληψη στο κεφάλι σου αυτές τις μέρες, διώχνεις κάθε μικρό τερατάκι που προσπαθεί να σε τρομάξει.
Η αυτοπεποίθηση ανεβασμένη, η αυτοεκτίμηση επίσης, χαρά κι ευχάριστη διάθεση μέσα σου και γύρω σου. Λίγες ώρες ακόμα για να νιώσεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, έστω κι αν αυτό κρατήσει λίγο. Έχεις συνηθίσει εξάλλου το λίγο κι όσο κλάψας κι αν ακούγεσαι που το λες, σου φτάνει.
Θα ήταν μετά τον 15ο καβγά που αποφάσισες να συμβιβαστείς με την πραγματικότητα, όταν συνειδητοποίησες, πως ο άλλος δεν μπορεί να αλλάξει και πως σίγουρα δεν είσαι εσύ αυτός που θα το προσπαθήσει -τουλάχιστον όχι πια. Ναι, δεν έχεις το «τέλειο» απέναντί σου και το ξέρεις, όπως ακόμη γνωρίζεις πολύ καλά πως ούτε εσύ αγγίζεις την όποια τελειότητα.
Η μέρα ευτυχώς περνά γρήγορα και μια μόνο ώρα σε χωρίζει απ’ το στόχο σου. Πολύ καλά πάνε όλα, σκέφτεσαι. Ω τι γρουσουζιά, το κινητό σου χτυπά με εκείνον τον παράξενο ήχο που ξέρεις ότι δεν είναι για καλό: «Άκυρο για σήμερα, η κούραση με έχει νικήσει. Το κανονίζουμε για αύριο;».
Άλλη μια ακύρωση για σένα, άλλη μια νίκη για την κούραση και το σκορ μετρά τα μηδενικά σου. Ο θυμός κι η αγανάκτηση σε καλύπτουν τώρα ολόκληρο. Το ακύρωσε, έτσι απλά με ένα μήνυμα, ένα απλό σύντομο περιεκτικό δίστιχο κι έξω απ’ την πόρτα μήνυμα. Πόσο μεγάλη είναι αυτή η κούραση που φράζει το δρόμο κι εμποδίζει τη συνάντησή σας; Και γιατί αυτή νικά μόνο την απέναντι πλευρά;
Κι εσύ ένιωθες και νιώθεις κούραση και μάλιστα μεγάλη κι όχι δεν είναι απ’ τη δουλειά και την καθημερινότητα, δεν είναι απ’ τα όσα σου «έψαλαν» σήμερα, ούτε απ’ την κίνηση που συνάντησες στο δρόμο. Κι εσύ κουράστηκες να σου πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, να ανέχεσαι πράγματα και να τα προσπερνάς. Μα πιο πολύ σε έχει κουράσει να δίνεις απ’ το μέσα σου κι αυτό όχι μόνο να μην εκτιμάται, αλλά να πετιέται στον κάδο των αχρήστων με τέτοια ευκολία, όμοια με εκείνη που κι εσύ θα πετάξεις πλέον, όσα κρίνεις άχρηστα για τη ζωή σου.
Εξάλλου, ας μη γελιόμαστε∙ όποιος θέλει να σε δει, θα σε δει, ακόμα κι αν αυτό γίνει στη μία το ξημέρωμα, στην είσοδο της πολυκατοικίας με ένα τσιγάρο στο χέρι. Όταν γουστάρεις, φέρνεις τον κόσμο ανάποδα προκειμένου να κάνεις όλους τους δρόμους σου να οδηγούν στον άνθρωπό σου.
ΥΓ. Εννοείται πως όλοι οι άνθρωποι βάζουν τις προτεραιότητές τους και πως ο καθένας λειτουργεί με το δικό του τρόπο. Όπως εννοείται ότι ο άνθρωπος που έχεις επιλέξει είναι ένα δεδομένο στη ζωή σου. Απ’ την άλλη, μια λάθος κίνηση και τα δεδομένα μπορεί να αλλάξουν.
Γράφει η Ματίνα Στυλίδου – pillowfights.gr
