Έγινα «εκείνη η μάνα» που ούρλιαζε στα παιδιά της δημοσίως. Εκείνη η μάνα που έβριζε τα παιδιά της δημοσίως.
Κάποιες μέρες σ’ αυτό το ταξίδι που λέγεται μητρότητα είναι υπέροχες. Καταφέρνουμε να πιούμε τον καφέ μας πριν κρυώσει. Όταν είναι ώρα να βγούμε απ’ το σπίτι βρίσκουν όλοι τα παπούτσια τους. Κανείς δεν παθαίνει κρίση, ούτε η μαμά… ειδικά η μαμά.
Και μετά, υπάρχουν οι μέρες που είναι πραγματικά απαίσιες.
Δεν προσπαθώ να αγγίξω την τελειότητα ως μητέρα… ή ως οτιδήποτε άλλο. Στοχεύω στο «άνω του μετρίου» και συνήθως ικανοποιούμαι με το «όχι και τόσο χάλια» ή με το «καλούτσικα».
Τις περισσότερες φορές πιστεύω ότι τα καταφέρνω. Άλλες, πάλι, αποτυγχάνω παταγωδώς. Υπάρχουν μέρες που νιώθω ότι είμαι η χειρότερη μητέρα του κόσμου και δυσκολεύομαι να μην κατηγορώ τον εαυτό μου για τις ελλείψεις του. Ξέρω ότι η ζωή μιας μητέρας είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα. Κάποιες μέρες είναι εύκολες, κάποιες όχι… έτσι είναι τα πράγματα.
Όταν όμως ένας γονιός έχει μια πολύ κακή μέρα, ή όταν υπάρχουν πολλές κάπως κακές μέρες πολύ κοντά η μία στην άλλη, κουράζεσαι. Εξαντλείσαι. Υπομονή; Τι είναι αυτό; Το περιθώριο που έχεις πριν πάθεις αμόκ είναι ανύπαρκτο.
Είχα μια τέτοια μέρα την προηγούμενη Κυριακή.
Ήταν το προτελευταίο από τα πολλά μαγαζιά που έπρεπε να επισκεφτούμε στο τέλος μιας πολύ κακής και κουραστικής μέρας: το μαγαζί με τα είδη χειροτεχνίας.
Γιατί κάθε λογική γυναίκα θα έφερνε δύο κουρασμένα, γκρινιάρικα 5χρονα στο μαγαζί με τα είδη χειροτεχνίας (δηλαδή στο άντρο των πολύχρωμων, εύθραυστων, μικροσκοπικών πραγμάτων που τους στριγγλίζεις να μην αγγίξουν ενώ τα δωροδοκείς με πανάκριβα ζαχαρωτά απ’ το καλάθι δίπλα στο ταμείο). Σας παρακαλώ, πείτε μου ότι δεν το κάνω μόνο εγώ.
Στο δρόμο, περάσαμε απ’ έξω απ’ το κομμωτήριο όπου κουρεύονται οι γιοι μου και τους ενός απ’ τους δυο του καρφώθηκε η ιδέα ότι έπρεπε να σταματήσουμε για να κουρευτεί επιτόπου. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι μια επίσκεψη στο κομμωτήριο δεν ήταν στο πρόγραμμά μας εκείνη την ημέρα. Αλλά ο μικρός ξεροκέφαλος δεν έλεγε να καταλάβει.
Έχετε πάει ποτέ για ψώνια με ένα 5χρονο που τσιρίζει «Θέλω να κουρευτώ τώραααααα» σε κάθε διάδρομο του καταστήματος; Ο κόσμος σε κοιτάζει καλά καλά. Κάποια βλέματα είναι συμπονετικά. Κάποιοι γελούν ειρωνικά. Άλλοι σε κοιτάζουν λες και έχεις τρία κεφάλια.
Κι αυτό το παλιομαγαζί. Ξέρετε, ποτέ δεν βρίσκω αυτό που θέλω μέσα σ’ αυτόν το λαβύρινθο. Χρειαζόμουν μπογιές, κάτι που δεν είναι και πολύ εύκολο να εντοπίσεις. Υπάρχουν μπογιές στον διάδρομο τρία… αλλά υπάρχουν και αυτές που είναι στην άλλη άκρη, στον διάδρομο 27, αλλά μην τις μπερδέψεις με τις μπογιές που είναι στο πίσω μέρος του μαγαζιού δίπλα στα κιτ με τις παιδικές χειροτεχνίες.
Περνούσα μια κακή μέρα… και όλοι το ήξεραν. Καταλάβαινα τις ματιές και τα χαχανητά. Θέλω να πω… κι εγώ πιθανότατα θα γελούσα αν έβλεπα ένα παιδί να έχει πάθει κρίση επειδή θέλει να κουρευτεί, ιδιαίτερα αν ολοφάνερα αυτό το παιδί δεν χρειαζόταν κούρεμα. Καθώς κοιτούσα τα ράφια και προσπαθούσα να εμποδίσω το παιδί που δεν έκλαιγε απ’ το να βουτήξει τα χαρτόνια που ήταν πολύ βολικά τοποθετημένα στο ύψος των ματιών του, άρπαξε τον καρπό μου και έσπασε το λάστιχο απ’ το βραχιόλι μου.
Έσπασα κι εγώ.
Έγινα «εκείνη η μάνα» που ούρλιαζε στα παιδιά της δημοσίως. Εκείνη η μάνα που έβριζε τα παιδιά της δημοσίως. Ήμουν κουρασμένη, ζεσταινόμουν, πεινούσα και ήμουν έξαλλη και καθώς οι χάντρες απ΄το βραχιόλι χοροπηδούσαν και σκόρπιζαν στο πάτωμα, έπαθα παράκρουση και έγινα μια από εκείνες τις μανάδες-ερείπια που τις χαζεύει ο κόσμος ενώ παριστάνει ότι κοιτάζει αλλού. Από εκείνες τις μανάδες που τραβάει ο κόσμος βίντεο με το κινητό του και τις ανεβάζει στο YouTube.
Ελπίζω πραγματικά αυτή η άθλια έξοδος για ψώνια να μην υπάρχει στο YouTube. Αν υπάρχει, μη μου το πείτε.
Ξέρετε όμως κάτι; Αυτή η στιγμή δεν καθορίζει την αξία μου ως μητέρας. Είμαι καλή μαμά. Μάζεψα όλες εκείνες τις χάντρες και τις έχωσα στην τσάντα μου. Σήκωσα ψηλά το κεφάλι και είπα στα παιδιά να προχωρήσουν. Δεν αγοράσαμε μπογιές, αλλά τους αγόρασα ζαχαρωτά, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί με έκανε να νιώσω λιγότερο τρελή και μου έδωσε την αίσθηση του ελέγχου.
Είμαι μια καλή μαμά που είχε μια κακή μέρα.
Θα σταματήσω να κατηγορώ τον εαυτό μου. Δεν θα πω στον εαυτό μου ότι είμαι απαίσια μητέρα. Δεν θα καθίσω να σκεφτώ τι θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά ή καλύτερα. Θα το τινάξω από πάνω μου, θα πάρω μια βαθιά ανάσα, θα αγαπώ τα παιδιά μου και θα ξαναπροσπαθήσω.
Γιατί αυτό μόνο μπορώ να κάνω.
Είμαι καλή μητέρα αλλά μερικές φορές κάνω λάθη. Μια κακή μέρα δεν με κάνει κακή μητέρα.
Όλες οι μαμάδες εκεί έξω που περνάτε δύσκολες μέρες, να το θυμάστε αυτό. Είστε κι εσείς καλές μητέρες, αλλά ακόμα και οι καλές μητέρες έχουν άσχημες στιγμές. Πιστέψτε με… μιλάω εκ πείρας.
Γράφει η Jill Robins για το babble.com
