Η πλειοψηφία των ανθρώπων απλά θέλουν να είναι ευτυχισμένοι. Απλό. Ή μήπως όχι; Φαίνεται να γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να αισθάνεται κανείς ευτυχής.

Όχι ότι είμαστε απαραίτητα λυπημένοι ή καταθλιπτικοί, αλλά φαίνεται ότι το συναίσθημα της ευτυχίας είναι λίγο μακριά, στο Σαββατοκύριακο ή στις επόμενες διακοπές ή ακόμα και στον πάτο ενός μπουκαλιού. Πιστεύουμε ότι η τρέχουσα κατάσταση απλά δεν μας επιτρέπει να αισθανόμαστε ευτυχείς.

Τι μπορούμε όμως να κάνουμε γι’ αυτό; Ποιες είναι οι παγίδες του μυαλού που εμποδίζουν την ευτυχία;

Advertisement

Αμφιβολία
Κάθε φορά που λαμβάνετε συμβουλές για το πώς να ανταποκριθείτε στις προκλήσεις που αντιμετωπίζετε, αναδύεται η φωνή της αμφιβολίας: “Αυτό μπορεί να λειτουργεί για μερικούς ανθρώπους, αλλά πιθανότατα όχι για μένα”. Το κίνητρο αυτής της φωνής είναι να μας κρατήσει ασφαλείς, προστατεύοντάς μας από την αποτυχία ή την απογοήτευση, αλλά τελικά μας κρατά μακριά από τις νέες εμπειρίες που μπορεί να μας στηρίξουν.

Κενότητα
Λαχταρώντας να ήμασταν κάπου αλλού, το μυαλό μας παγιώνει την πεποίθηση ότι η παρούσα στιγμή δεν είναι ποτέ αρκετή, δεν είμαστε αρκετοί ή δεν μπορούμε να κάνουμε αρκετά, είναι όλα τόσο άδεια. Το πρόβλημα με αυτό το είδος της σκέψης: Όταν συμβεί το πολυαναμενόμενο γεγονός, η ευτυχία δεν μπορεί να το ακολουθήσει. Αυτό το μοτίβο της προσπάθειας να “φτιάξουμε” την παρούσα στιγμή, μας εισάγει σε έναν αέναο κύκλο δυσαρέσκειας.

Με επίκεντρο την ιδέα ότι δεν είστε εκεί που θα “έπρεπε να είστε”, το μυαλό σας ενισχύει συνεχώς το μήνυμα ότι κάτι δεν πάει καλά με εσάς, το οποίο στη συνέχεια αναδεικνύει ένα κενό ανεπάρκειας που όλο και μεγαλώνει καθώς προσπαθείτε σκληρότερα. Το βασικό πρόβλημα δεν είναι όσα δεν έχετε, αλλά το γεγονός ότι πραγματικά δεν αισθάνεστε πλήρεις.

Εκνευρισμός
Κάποιος περπατά στο διάδρομο στη δουλειά σφυρίζοντας το αγαπημένο του τραγούδι, και οι σκέψεις έρχονται: “Μήπως νομίζει ότι θέλουμε να τον ακούμε; Και γιατί είναι τόσο χαρούμενος τέλος πάντων;”.

Εν τω μεταξύ, ποιος υποφέρει; Εμείς είμαστε αυτοί που πονάμε, αλλά το μυαλό μας πιστεύει ότι αν προβάλλουμε τον εκνευρισμό μας σε ένα άλλο πρόσωπο, θα βρούμε ανακούφιση από τον πόνο. Εάν αυτές οι φωνές συνεχίζουν να αναδύονται στις σχέσεις μας και δεν εξωτερικεύονται, τα συναισθήματα μετατρέπονται σε αγανάκτηση που τρώει αναπόφευκτα τη σχέση σαν τον καρκίνο. Ωστόσο, οι φωνές του εκνευρισμού μπορούν επίσης να μας προειδοποιήσουν ότι κάτι δεν είναι σωστό και, έχοντας επίγνωση, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις πληροφορίες εποικοδομητικά.

Νωθρότητα
Είχατε ποτέ την ιδέα να κάνετε κάτι που είναι καλό για σας, όπως παρέα με φίλους, άσκηση, διαλογισμό κλπ, αλλά ακούτε αυτή τη φωνή: “Θέλω να το κάνω, αλλά είμαι πολύ κουρασμένος. Θα το κάνω αύριο.”;

Αν είμαστε πραγματικά κουρασμένοι, ίσως δεν έχουμε κοιμηθεί αρκετά ή είχαμε μια εξαιρετικά δύσκολη ημέρα, οπότε χρειάζεται ακούσουμε το σώμα μας και να ξεκουραστούμε. Σε άλλες περιπτώσεις, οι εν λόγω υποτονικές φωνές είναι απλώς άλλο ένα σημάδι ότι αποφεύγουμε τον εαυτό μας επειδή φοβόμαστε πιθανή δυσάρεστη κατάσταση. Αν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε, μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε και όταν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, μπορούμε να το δουλέψουμε και να απελευθερωθούμε.

Μην Χάσετε: Το νόημα της ζωής σε 5 φράσεις!

Ανησυχία
Σήμερα οι εγκέφαλοί μας εκπαιδεύονται να είναι πιο “θορυβώδεις” και απασχολημένοι. Καθόμαστε μόνοι για ένα ποτό περιμένοντας. Το μάτι μας πέφτει στο τηλέφωνό μας: “Αναρωτιέμαι αν έχω λάβει κανένα νέο μήνυμα. Πριν από ένα λεπτό κοίταξα. Τι γίνεται με το Facebook, μήπως κάτι εκεί; Ορισμένες νέες ενημερώσεις, τίποτα ενδιαφέρον. Twitter; Α, να κάτι ενδιαφέρον. Πότε θα έρθει το ποτό;”.

Όταν υπάρχει ένας χώρος άδειος από πράξεις, η ανήσυχη φωνή ξεσηκώνεται. Αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να γεμίσουμε τα κενά, αλλά δεν συνειδητοποιούμε ότι σε αυτά τα κενά διαστήματα, έχουμε μια επιλογή μεταξύ του “κάνω” και του “είμαι”. Εδώ προκύπτουν οι ευκαιρίες, εδώ υπάρχει η δυνατότητα να κάνουμε αλλαγές προς το καλύτερο.

flowmagazine.gr

Μην Χάσετε! Ακολουθήστε μας!