Αγαπημένη μου Μητέρα, πριν λίγους μήνες έφυγες ….
Πριν λίγο καιρό σε είδα! Σε είδα μέσα μου … και τρόμαξα!
Εγώ πρώτη σου έπλεξα εγκώμια όταν στα 16 μου .. θυμάσαι; σε μία έκθεση στο γυμνάσιο με θέμα: “ O άνθρωπος που θαυμάζω”, έγραψα για σένα! Έγραψα για μία ορφανή, καταπιεσμένη, αδικημένη, που δεν πήρε αγάπη κι όμως έδωσε. Δεν βίωσε την φροντίδα και την ζεστασιά, όμως την μοίρασε απλόχερα!
Πέρασες δύσκολα παιδικά, νεανικά χρόνια. Ο πόλεμος, η φτώχεια, οι αρρώστιες και ο θάνατος μόνο σε συντρόφευαν αλλά εσύ, μεγάλωνες παιδιά, εγγόνια, με αξιοπρέπεια και με μόνη συντροφιά την ελπίδα!
Ήσουν μοναδική Ειρήνη μου και ξέρω ότι πόνεσες όμως, άθελά σου, με το βαρύ χέρι της πληγωμένης σου ζωής φύτεψες μέσα μου όλα αυτά που ίσως κάποιοι άλλοι κι αυτοί εν αγνοία τους σου μετέδωσαν: Τον φόβο, την ανάγκη επιβεβαίωσης, τον εγκλωβισμό, το σκοτάδι!
Έκανες όμως και πολλά καλά! Ένα απ’ αυτά … με γέννησες και … άλλο ένα …κάποτε είπες μία φράση καθοριστική για μένα, λίγο πριν τα εγκεφαλικά σου απαγορεύσουν την ομιλία, που ήταν: “Δεν θέλω να πεθάνω για να μην τον συναντήσω” !!! Εννοούσες τον πατέρα μου! Δεν σου κρύβω ότι αυτό, με πόνεσε!
Μήν χάσετε:
Ήταν τότε που για πρώτη φορά είπα: “Θα βάλω τέλος σ΄ αυτό”! Δεν θα κάνω στα παιδιά μου ότι πολλές μανάδες της γενιάς σου και των επόμενων γενεών συνήθιζαν να κάνουν. Να κατηγορούν τον πατέρα στα παιδιά τους για ότι κακό τους είχε συμβεί!
Όσο δυσαρεστημένη κι αν ήμουν από την ζωή μου και από μία συμβίωση που με έκανε να βιώνω τον εγκλωβισμό και τον αργό θάνατο! (όπως εσύ …)
Είπα … δεν μπορεί να φταίει πάντα κάποιος άλλος αν δεν είσαι ευτυχισμένη, αν δεν τόλμησες να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου, αν δεν αγάπησες εσύ εσένα, αν δεν προσπάθησες να πατήσεις στα πόδια σου και έγινες εν αγνοία σου βάρος στην πλάτη κάποιου άλλου και παρόλα αυτά τον θεώρησες υπαίτιο της δυστυχίας σου!
Έτσι ξεκίνησα μία πορεία να πατήσω στα πόδια μου!
Να σταματήσω μία ολέθρια συνέχιση από γενιά σε γενιά!
Ν΄ ανακαλύψω την αλήθεια μου, ν’ αγαπήσω τον εαυτό μου, να νοιώσω ελεύθερη, να ζήσω κι αν δεν τα καταφέρω, να φταίω μόνον εγώ!
Το οφείλω στον εαυτό μου, το οφείλω στα παιδιά μου!
Δεν σου κρύβω μανούλα ότι αυτή η διαδρομή που αποφάσισα να διανύσω με προορισμό την καρδιά μου, πονάει σαν την μοναξιά γιατί πρέπει να τα βάλεις με τους φόβους και τις συνήθειες, όμως μπορώ να σου πω και κάτι που ίσως δεν ήξερες για μένα… Η μικρότερη κόρη σου διαθέτει πολύ δύναμη και πείσμα! Μάλλον κι αυτά τα πήρα από εσένα!
Σ΄ αγαπώ
και θα σ΄ αγαπώ αιώνια
η κόρη σου
Φεβρωνία
Γράφει η Φεβρωνία Σεβαστού Για Το healingeffect.gr
