Θυμάσαι τότε …
Μία φράση εμποτισμένη με νοσταλγία, με λαχτάρα, που ενεργοποιεί κάθε σου κύτταρο και σε προετοιμάζει να ανατρέξεις σε ό,τι άπιαστο φυλάς σαν πολύτιμο ενθύμιο μέσα σου. Μία κουβέντα τόσο απλή και συνάμα τόσο μεστή σε νόημα.
Αλήθεια, θυμάσαι τότε, που ήμαστε μικροί, που τα χαμόγελα στα πρόσωπά μας άνθιζαν πιο αυθόρμητα, πιο αβίαστα; Τότε που δεν καταλαβαίναμε ότι φτιάχναμε αναμνήσεις, απλά ξέραμε ότι διασκεδάζαμε με την ψυχή μας.
Όταν σαν παιδιά περιεργαζόμασταν αχόρταγα με ζωηρές ματιές κάθε τι. Αναλωνόμασταν ακούραστα σε παιχνίδια, χαιρόμασταν να ανακαλύπτουμε πρωτόγνωρα για εμάς πράγματα και με ενθουσιασμό γεμίζαμε τις μέρες μας, δίχως να περιμένουμε κάτι. Τότε που περνούσαμε ξέγνοιαστα τα καλοκαίρια στον παππού και τη γιαγιά.
Σ’ εκείνες τις στιγμές αναφέρομαι, σ’ αυτές που ποτέ δεν φθάρθηκαν από το πέρασμα του χρόνου, γιατί συνδέθηκαν με γεύσεις, αρώματα, τραγούδια, ιστορίες, μνήμες, μα πιο πολύ με συναισθήματα, έντονα και καθάρια. Για όλα αυτά που αναλίσκονται αυτόματα στην θύμησή σου όταν τα συλλογίζεσαι.
Για όσες φορές μπαίνοντας στο σπίτι της γιαγιάς, σε πλημμύριζε η μυρωδιά της φρεσκοψημένης πίτας μέσα από την κουζίνα, ή από τις αχνιστές τηγανητές πατάτες πάνω στο δαντελένιο κάλυμμα της τραπεζαρίας. Πάντα ισχυριζόσουν ότι είναι οι καλύτερες του κόσμου, και ήταν γιατί ό,τι φτιάχνεται με αγάπη έχει μια νοστιμιά παραπάνω. Εκείνα τα μεσημέρια που σε έβαζαν να κοιμηθείς και όμως τα βλέφαρα σου δεν σφάλιζαν επειδή με την ακαταπόνητη ενεργητικότητα που είχες ανυπομονούσες να έρθει το απόγευμα για να βγεις και πάλι στην γειτονιά.
Δεν έβλεπες την ώρα να καβαλήσεις το ποδήλατό σου, να βρεις τους φίλους σου, να παραβγείς μαζί τους στο τρέξιμο, άλλοι να πάνε για εξερεύνηση και άλλοι να καμαρώνουν για τα λερωμένα τους ρούχα μιας που σκόραραν σαν άφταστοι μπαλαδόροι.
Όταν έφτανε το δειλινό, συχνά ο τελικός απολογισμός ήταν δυο πληγωμένα γόνατα από το κυνηγητό, και ένα αφοπλιστικό χαμόγελο στα χείλη σου για τα κατορθώματά σου. Στο βλέμμα σου καθρεφτιζόταν η πληρότητα που αισθανόσουν, και η βεβαιότητα ότι θα αιχμαλωτίσεις και άλλες τέτοιες στιγμές.
Ή μήπως ξεχνάς τις γιορτές, τα πάρτι γενεθλίων, τις εκδρομές, τους περιπάτους με το σχολείο; Τις σκανδαλιές, τα γέλια, τα πειράγματα, τους καυγάδες που φούντωναν ξαφνικά, και εξίσου στιγμιαία έσβηναν;
Τα παραμύθια που σου διηγούνταν ξανά και ξανά, τα ζεστά χέρια που σε φρόντισαν, σε αγκάλιαζαν, σου πρόσφεραν, και τα καλοσυνάτα μάτια που σε καμάρωναν. Για όλα αυτά μιλάω, που έγιναν αγαπημένες αναπολήσεις του μυαλού και σκιρτήματα καρδιάς.
Για ό,τι ποτέ δεν ξέχασες από παιδί
Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την «Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα του Παιδιού».
Γράφει η Στέλλα Παπασαραφιανού Απόφοιτος Τμήματος Δημοσιογραφίας & ΜΜΕ ΑΠΘ
Για Το healingeffect.gr
