Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Μηνύματα μηχανικά γραμμένα, σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Τηλέφωνα που οι λέξεις είναι επαναλαμβανόμενες σε ένα τρομακτικό μοτίβο.
Τώρα πια δεν ρωτάει κανείς από τους δυο «τι κάνεις».
Το πήρε κι αυτό η συνήθεια. Το κατάπιε η ρουτίνα.
Καμιά αρχή δεν προμηνύει αυτή την κατάληξη.
Κι όμως όταν έχει έρθει το τέλος το ξέρεις.
Μπορεί να κοιτάς από την άλλη αδιάφορα. Να κάνεις πως δεν είδες, δεν άκουσες.
Μπορεί να κοιτάς το τέλμα μπροστά σου και να το βαφτίζεις καθημερινότητά, όμως στον εαυτό σου, δεν μπορείς να συνεχίσεις να λες αυτές τις αηδίες.
Ξέρεις καλά πώς έχετε υπάρξει.
Ξέρεις καλά πώς έχει κυλήσει ο χρόνος μεταξύ σας.
Θυμάσαι ακόμα τα τηλεφωνήματα με τις ώρες, τα μηνύματα μέχρι το ξημέρωμα κι ας μην καλύπτονταν οι μαύροι κύκλοι ούτε με μισό τόνο concealer.
Και τώρα μένεις.
Μένεις σε αυτό το περίπου σχέση, κατά προσέγγιση επικοινωνία, κατά λάθος ύπαρξη.
Μένεις γιατί φοβάσαι.
Φοβάσαι τα κενά μαξιλάρια δίπλα σου. Το άγνωστο μέλλον που δεν ξέρεις τι μπορεί να φέρει.
Είναι εκεί, είστε εκεί, αλλά δεν είστε μαζί.
Δεν είστε μαζί σε τίποτα. Ο καθένας στον μικρόκοσμό του και στην μέση η συνήθεια.
Κινήσεις μηχανικές, λέξεις χιλιοειπωμένες και προβαρισμένες, κι ο αυθορμητισμός θαμμένος σε ένα κουτί με άλλα ξεχασμένα συναισθήματα.
Ταξίδια, ξενύχτια και όνειρα, τα χρησιμοποιείς για άγκυρες.
Άγκυρες να σε κρατήσουν εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει ήδη το κενό σου κι ένα «εμείς» που μοιάζει λίγο με ειρωνεία όσο το ξεστομίζεις.
«Δεν θέλω να μείνω μόνη» σε ακούω να μουρμουράς.
Μα είσαι ήδη μόνη. Πιο μόνη δεν γίνεται.
Τι κι αν δίπλα σου υπάρχει ένα σώμα.
Άψυχο είναι.
Για έναν πούστη εγωισμό μένετε κι οι δυο, μέχρι ένας από τους δυο να μην αντέξει.
Κι η αγάπη;;;
Άστην μωρέ αυτή την έρμη την αγάπη.
Στο όνομά της τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Στο βωμό της, η μεγαλύτερη θλίψη που μπορείς να νιώσεις.
Όχι μάτια μου, δεν αρκεί η αγάπη.
Δεν είναι αγάπη η καλημεροκαληνύχτα.
Συνήθεια είναι.
Και για να μείνεις, η αγάπη δεν αρκεί.
Μην γελιέσαι.
Το άκουσες το μήνυμα. Δεν το είχες στο αθόρυβο.
Την ψυχή σου έχεις βάλει στο αθόρυβο μην τυχόν και ακουστούν οι κραυγές της παραέξω.
Φοράς μια πανοπλία μην τυχόν και σε αγγίξει καμία αλήθεια και σε μαγαρίσει και τρέχεις να παραστήσεις τον Δον Κιχώτη στην μάχη της αγάπης.
Άλλο η αγάπη, άλλο ο έρωτας.
Μην τα μπερδεύεις.
Η αγάπη είναι λόγος να μείνεις στην ζωή του άλλου.
Δεν αρκεί να μείνεις σε σχέση με τον άλλο!!
Μην ξεφτίζεις την σχέση.
Μην ξεφτιλίζεις το παρελθόν.
Μην υποτιμάς το είναι σας.
Κάποτε υπήρξατε καλά μαζί και τώρα αυτό είναι τόσο μακρινό που δεν θυμάστε καν πώς είναι.
Πάτα φρένο και κατέβα.
Χωρίς πολλές λέξεις. Χωρίς πολλές εξηγήσεις.
Τι να εξηγήσεις.
Τα ανείπωτα, τα έχουν πει όλα!
