Στα δύσκολα να μένεις, μπορείς;
Όταν όλα έχουν γίνει λαμπόγυαλο και μετράμε τα κομμάτια μας ένα ένα.
Στις στιγμές που δεν ξέρω αν με αγαπάς.
Στις στιγμές που δεν ξέρω ακόμα κι αν με αγαπάω εγώ.
Σ’ εκείνες τις στιγμές που δεν υπάρχει καμία σταθερά.
Σ’ εκείνες τις στιγμές που έχει βγει ο εγωισμός μας βόλτα και τσακίζει τις ψυχές μας.
Τότε θέλω να μείνεις.
Όταν σου κραυγάζω «παράτα με» εσύ αντί να φεύγεις, να μένεις.
Να μένεις για εμάς.
Να μένεις για εμένα.
Ναι, τότε θέλω. Τότε που δεν έχουμε τίποτα να κρατηθούμε παρά ο ένας τον άλλο.
«Δεν είμαστε ίδιοι» μου λες.
Μα ναι, δεν είμαστε.
Γιατί εγώ έμαθα να μένω.
Μέσα στο σκοτάδι, μέσα στους εφιάλτες.
Αυτό έμαθα.
Έμαθα να βρίσκω χαραμάδες να φωτίζουν τις χειρότερες στιγμές μας.
Μήν χάσετε:
Έμαθα να τα σπάω όλα, να τα κάνω κομμάτια, μα να μένω εκεί.
Να μένω κι ας μην έχω πού να πατήσω.
Να μένω κι ας μπήγονται τα γυαλιά μέσα μου για να ξανασταθώ όρθια.
Έμαθα να μένω.
Έμαθα να κάνω μισό βήμα πίσω πριν το σκοινί κοπεί.
Μα κράτα ψυχή μου στο μυαλό σου πως μπορεί το σκοινί να μην κοπεί.
Μπορεί τα χέρια που το κρατάνε να πονέσουν, να ματώσουν και να μην αντέξουν να κρατάνε άλλο.
Μπορεί κάποια στιγμή, που εσύ τραβάς το σκοινί για να το δεις να σπάει, τα χέρια της άλλης πλευράς, απλά να το αφήσουν.
Και ξέρεις ψυχή μου, άνθρωποι που έμαθαν να μένουν στα δύσκολα, όταν φεύγουν, πίσω τους ανάβουν φωτιές και τα καίνε όλα.
Δεν αφήνουν δρόμο να γυρίσουν πίσω.
Δεν αφήνουν δρόμο να τους βρει κανείς.
Βλέπεις, συνήθως πάνε αντίθετα απ’ τη φορά του ανέμου.
Δεν θέλουν να συναντηθούν ξανά ούτε με τις στάχτες τους, ούτε με τ’αποκαϊδια.
Όχι από εγωισμό, ούτε καν από περηφάνεια.
Απλά γιατί φεύγοντας, θα έχουν σκοτώσει εκείνο το κομμάτι τους που ζούσε για σένα. Θα έχουν παγώσει μέσα τους τόσο, που κάθε άγγιγμα θα είναι πια αδύνατο.
Απλά γιατί το δικό τους «για πάντα», κρατάει όσο μια ζωή, όχι όσο ένα παραμύθι.
Μην Χάσετε: Αν όντως υπήρχε αγάπη φαίνεται στο τέλος..
Γι’αυτό μην με αφήνεις για πολύ ακόμα μόνη, πάνω από την φωτιά που καίει.
Μην με αφήνεις άλλο μόνη εκεί.
Γιατί άκου που σου λέω, άνθρωποι που περπάτησαν στην κόλαση και βρήκαν το δρόμο για την ζωή, να τους μετράς αλλιώς όταν στέκονται πάνω από την φωτιά και χαμογελούν.
Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις προς τα πού θα τους βγάλει ο δρόμος τους όταν η φωτιά σβήσει.
Σοφία Παπαηλιάδου – wp.loveletters.gr
