«Ο κόσμος υπάρχει μόνο στα μάτια σου. Μπορείς να τον κάνεις όσο μεγάλο ή όσο μικρό θέλεις εσύ».
Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ
Κοινώς, είναι στο χέρι σου το τι επιλέγεις να συναπαρτίζει το αφήγημα της ζωή σου. Είναι φορές που αισθάνεσαι να χάνεσαι μέσα στη δίνη μίας καταιγιστικής πλημμυρίδας. Και λαχταράς να σταματήσεις για λίγο, να ξαποστάσεις.
Είναι βραδιές που πιάνεις τον εαυτό σου ασάλευτο και βουβό, να αγναντεύεις τον ουρανό με περίσκεψη. Σαν να προσμένεις κάτι. Άλλοτε πάλι μέσα στης νύχτας τη σιγαλιά, σαν ακουμπάς στο μαξιλάρι παρήγορα, για να αποκάμεις, έρχονται μνήμες, εικόνες, όνειρα να κατακλύσουν τα δωμάτια του μυαλού. Και ξυπνάς, και αναρωτιέσαι, στοιβάζοντας επιμελώς πολλά “αν” το ένα πάνω στ’ άλλο. Τι έκανες σωστά, σε τι ξαστόχησες. Πως θα ήταν τα πράγματα αν…
Μέσα σε μακρόσυρτες σιωπές, ακούς τον φλοίσβο από τα κύματα των αναμνήσεων σου. Από τα υπόγεια ρεύματα του νου αναδύονται ανεκπλήρωτες ευχές που κούρνιασαν βαθιά στην ζεστασιά του στέρνου σου, και έγιναν διακαείς επιθυμίες π’ αναζητούν διέξοδο.
Και όλο περιμένεις. Με ιώβεια υπομονή. Τι καρτεράς λοιπόν; Την κατάλληλη στιγμή; Αλλά πάλι ανασκουμπώνεσαι, και με φόβο αναλογίζεσαι αν παρήλθε. Αν είναι πια αργά. Αργά για ποιο πράγμα; Μα άνθρωπέ μου, δεν ζεις με πίστωση χρόνου.
Μήν χάσετε:
Όσο και να κοιτάς το ρολόι, όσο και να ακούς τον γνώριμο χτύπο από τους δείκτες του, δεν δύνασαι να παρέμβεις. Μπορείς όμως να ανασάνεις, να νιώσεις, να γευτείς. Και για όσο εσύ αρνείσαι να το δεις οι ευκαιρίες πάντα θα περνάνε και δεν θα λογαριάζουν από το ποια είναι η σωστή η ώρα.
Γι’ αυτό σου λέω, όσο και αν παλεύεις να ερμηνεύσεις τον κόσμο, μέσα από τη δική σου οπτική θα παίρνει τελικά χρώμα, υπόσταση και νόημα. Στην σφαίρα του μυαλού και του θυμικού παίρνει διαστάσεις και μεταστοιχειώνεται σε βίωμα. Μην επιμένεις να βλέπεις το άτομό σου ως μικρό ή μεγάλο. Στις πράξεις κρινόμαστε.
Να ονειρεύεσαι, να πλάθεις με την φαντασία σου και να ανοίγεις δρόμους που θα δίνουν ποιότητα σε αυτό που συλλαμβάνεις ως εμπειρία. Να τολμάς να έρθεις αντιμέτωπος με τα εμπόδια που ορθώνονται στο διάβα σου, και όταν τα ξεπερνάς να αναγνωρίζεις τις μικρές νίκες που κατάφερες και να έχεις το θάρρος να αφομοιώνεις τα «μαθήματα» που συνοδεύουν τις ήττες σου.
Να δίνεις χώρο σε εσένα και να ξαναδοκιμάσεις. Mην πτοείσαι από φόβο μήπως ματαιωθείς. Εκεί είναι η ουσία, να δίνεις προορισμό στην προσπάθειά σου.
Στην τελική, ποτέ η πρόοδος δεν ήρθε εύκολα αν το συλλογιστείς.
Στέλλα Παπασαραφιανού Για Το healingeffect.gr
