”Εκεί που πας για να με αποφύγεις εκεί θα με βρίσκεις πάντα, όλα θα σε φέρνουν σε μένα, μέχρι να έρθεις φιλικά – ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΣΟΥ.”

Όπως πάντα ψυχαναγκαστική προσπαθώ να φτιάξω και να τακτοποιήσω τα πάντα γύρω μου για να μπορώ να χαλαρώσω και να γράψω.

Advertisement

Το έκανα λοιπόν ναι τα τακτοποίησα και έκατσα στον υπολογιστή μου να γράψω αυτό ακριβώς ότι πόσο πολύ βασανιστικό είναι να τακτοποιείς και τα συναισθήματα σου. Μα τι νομίζω πια δεν είναι αντικείμενα τα συναισθήματα καλή μου δεν μπαίνουν σε ράφια, δεν μπαίνουν ούτε σε κουτιά που τώρα τελευταία ακούμε συνέχεια να λένε και εγώ βέβαια μαζί τους έκλεισα τα κουτάκια μου η’ για τους τυχερούς τα άνοιξα τα κουτάκια μου. Δεν μπορείς να τα οριοθετείς ακόμα και αυτά μάλλον θα μπορούσες μόνο αν ήταν ξεκάθαρα αλλά για να έρθουν έτσι απρόσκλητα να σου καταχτυπάνε με μανία να βγουν έξω σημαίνει ότι κάτι δεν βόλεψες καλά όπως ήθελες να νομίζεις.

Άραγε αυτό το ηλίθιο ( όταν δεν μας συμφέρει στο βόλεμα μας ) το πεπρωμένο αλλάζει ποτέ; Μάλλον μπορεί να μου πει επιτέλους κάποιος υπεύθυνα για αυτό το περιβόητο πεπρωμένο, μοίρα, κάρμα, σύμπαν ή ότι είναι αυτό όπως και να το λένε τέλος πάντων που όταν ναι ρε κρύφτηκα καλά από όλα όσα ήθελα εσένα όπως και να λέγεσαι ποιος σε κάλεσε να με ξυπνήσεις;

Σου είπε κανείς ότι μου αρέσουν οι αλλαγές; Εντάξει όμως ήρθες, εντάξει να το δεχτώ δεν φταις εσύ εγώ που νόμιζα ότι σου κρύφτηκα, μπορείς όμως να με βοηθήσεις λίγο έστω πως να σε αντιμετωπίσω;

Όταν σε ρωτάω δεν μου απαντάς ποτέ. Άντε εγώ τώρα να λύνω γρίφους τους οποίους σαν τρελή τους δημιούργησα εγώ και που μου σπάνε και τα νεύρα.
Είμαι όμως ακόμα εδώ ράβω – ξηλώνω με την γνωστή για εμένα και τον μάγο μου κόκκινη κλωστή, σβήνω – γράφω ακόμα και τώρα που μπορώ να πετάξω ελεύθερα μέσα από τίς λέξεις ακόμα και τώρα φιλτράρω καλά αυτά που γράφω για να μην πληγώσω κανέναν καταφέρνοντας να πληγώνω εμένα και να μπερδεύω περισσότερο το μυαλό μου.

Έχουμε συνηθίσει να ακούμε μην δίνεις σημασία, αδιαφόρησε μα κάτσε ωραία καλά να αδιαφορήσω η΄ κάνω ότι δεν βλέπω αλλά αυτό εμένα αν με πονάει, αν με εξοργίζει γιατί καλή μου ΄΄κοινωνία΄΄ να μην το πω;

Μήν χάσετε:

Γιατί τώρα να έρχομαι αντιμέτωπη με αυτά που νιώθω και να κάνω ακόμα και τώρα συνειδητά αυτό που σιχαίνομαι; Ρίχνω το φταίξιμο αλλού και να λέω μια χαρά είσαι έτσι εσύ δεν φταις, φταίνε οι άλλοι για ότι έχεις εσύ. Δεν είναι όμως αυτό που θες. Ο καθένας μας έχει δρόμους μπροστά του και απλά αποφασίζει ποιους θα ακολουθήσει, αν δεν σου κάνει στην πορεία δεν είναι ανάγκη να γυρίσεις πίσω στην διασταύρωση βάδισε, ζήσε, απόλαυσε, αγάπα, δώσε, κλάψε και τι νομίζεις δεν θα έρθει άλλη διασταύρωση;

Αν το θελήσεις φυσικά και θα έρθει τίποτα δεν είναι δεδομένο και όταν νιώθεις ότι είναι πολύ μακριά κοίτα λίγο ψιλά έχε πίστη όπου εσύ πιστεύεις. Αν είσαι καθόλα ολοκληρωμένος δεν θα χρειαστεί να επιλέξεις άλλο δρόμο θα χαίρεσαι τον δρόμο σου και την διαδρομή σου πάνω σε αυτόν είτε μόνος είτε με όποιον εσύ επιλέξεις είτε σκοντάψεις είτε όχι εάν όμως αισθάνεσαι πάντα κάτι να σου λείπει ή κάτι στον δρόμο σου αλλάξει και δεις καλύτερα τότε ναι είσαι και σε θέση να δεις τις επιλογές σου ξανά.

Οι αλλαγές έρχομαι να ομολογήσω ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου, τις φοβόμουν, τις φοβάμαι αλλά τώρα ψαχουλεύοντας εκεί καλά στα κουτάκια που έλεγα είδα ότι μπορώ να πατήσω καλύτερα τα ποδαράκια μου και να αντιμετωπίσω τις φοβίες μου αυτές.

Τα κουτάκια δεν υπάρχουν για εμένα πλέον. Αποφάσισα ότι τα λένε συναισθήματα όχι κουτάκια και σαχλαμάρες τα λένε συναισθήματα είναι αυτά που κουκούλωσα καλά για να μην πονέσω παραπάνω από όσο έχω βάλει όριο στον εαυτό μου γιατί ακόμα και εκεί κρυβόμουν και έβαζα ψυχαναγκαστικά όρια, αρνιόμουν ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό ότι υπάρχουν.

Όλοι μας η ζωή άλλωστε είναι επιλογές, όλοι μας αλλάζουμε ναι αλλάζουμε το αντιμετωπίζουμε αυτό και είναι υπέροχο να αλλάζουμε γιατί σημαίνει ότι ζούμε, ότι εξελισσόμαστε απλά ιδανικά και ονειροπόλα. Με αυτές τις αλλαγές θα ήθελα να μην αφήνουμε πίσω μας συντρίμμια, ειλικρινά θα πω ότι αυτό ναι θα προσπαθήσω να το ελέγξω το ξέρω μέσα μου ότι δεν ελέγχονται τα πάντα αλλά αυτό θα το προσπαθήσω λίγο, τόσο καιρό προσπαθώ να καταλάβω ότι δεν είμαι τέλεια άρα θα προσπαθήσω να πετάξω σιγά σιγά να μην γκρεμίσω τίποτα απλά θα πετάξω και θα αφήσω ότι δεν μου αρκεί πια.

Μέσα μου θα υπάρχουν όλα πάντα, θα τα λέω, θα τα χαίρομαι μην σου πω. Το σίγουρο όμως πια δεν θα τα κρύβω γιατί ναι αυτά με έφεραν ως εδώ ναι αυτά με δίδαξαν και ναι έμαθα να τα αποδέχομαι αλλά όχι και να τα συμπαθώ τελείως. Όταν μπορείς να πετάξεις απλά κάνε το και αν δεν τα καταφέρεις με την πρώτη μην σκάς υπάρχουν αμέτρητες στιγμές να μετράς και να ξανά προσπαθείς, μόνο μην σταματάς να πετάς. Έμαθα πια να πετάω ναι!

Γράφει η lluvia Για Το healingeffect.gr

Μην Χάσετε! Ακολουθήστε μας!