Τι δηλαδή, σου φαίνεται απόλυτο ή και ανέφικτο όλο αυτό;… Και ποιος είπε ότι στον έρωτα χωράνε ημίμετρα ή εκπτώσεις, φίλε μου;
Ή το νιώθεις ή όχι… Δεν έχει γκρίζες ζώνες εδώ. Δεν σου μιλάω για εύκολα, κενά πράγματα και καβάτζες. Σου μιλάω για αυτά δύσκολα, που αξίζουν. Δεν συμβιβάζονται επ’ ουδενί λόγω με το βόλεμα. Για δυνατά, καθάρια συναισθήματα που δεν τα μετράς με το ζύγι, ούτε τα παζαρεύεις δεξιά και αριστερά με την πρώτη ευκαιρία. Εγώ για αυτά που γεμίζουν το μέσα σου λέω, για αυτά που σου βγαίνουν πηγαία, όλα και πολύ.
Και που να δεις πόσο εύκολα γίνεται κάτι τέτοιο, αν όντως εννοείς ότι αγαπάς τον άλλον. Ναι ρε συ, γιατί όταν σε κατακλύζει η λαχτάρα για εκείνον ή εκείνη, δεν φοβάσαι να το εκφράσεις μήπως εκτεθείς. Να το βροντοφωνάξεις σου ‘ρχεται, όχι να το πνίξεις.
Και έτσι είναι. Δεν χρειάζεται ούτε να στριμωχτείς σε κλισέ καλούπια, ούτε να πλασάρεις αυτό που αισθάνεσαι σε ροζ φιόγκους και κορδέλες, πασπαλισμένο με χρυσόσκονη. Να το ζήσεις σου λέω, έτσι όπως είναι.
Να ανυπομονείς να δεις εκείνα τα μάτια που αγκίστρωσαν το βλέμμα και τον νου σου, που μονοπώλησαν την σκέψη σου με εικόνες όμορφες, φέρνοντας ένα κοκκίνισμα στα μάγουλα και ένα μειδίαμα στα χείλη, καθώς η φαντασία σου καλπάζει για να φτάσει την πραγματικότητα και να γίνει ένα μ’ αυτήν.
Μήν χάσετε:
Για εκείνες τις στιγμές μιλάω που δεν βλέπεις την ώρα να βρεθείς με τον άλλον και να τον σφίξεις σε ένα αγκάλιασμα ζεστό και γνώριμο. Σε όλες εκείνες τις ώρες αναφέρομαι που δεν διστάζεις να δείξεις κομμάτια του εαυτού σου, άγνωστα σε παρατρεχάμενους, πολύ οικεία όμως σε εσάς τους δύο.
Φέρε στο μυαλό σου εκείνα τα κρυφά λόγια που ψιθυρίζει ο ένας στον άλλον, τρυφερά και παρήγορα, κάθε φορά που μυρίζεις το άρωμα στο λαιμό της, και εσύ του πειράζεις τα μαλλιά και χαμογελάτε σκανδαλιάρικα σαν να κάνατε την πιο απίθανη ζαβολιά.
Για όλες εκείνες τις φορές που ανέβηκαν οι τόνοι, που τα μάτια σας φλόγισαν και τα λόγια ξεπήδησαν σαν καυτοί πίδακες από το στόμα σας, συμπαρασύροντας σας μέσα σε έναν αναβρασμό. Σκέψου μετά πως αναζητήσατε ο ένας τον άλλον με μία λυτρωτική συγγνώμη, για να μηδενίσετε και πάλι την απόσταση, και να καταφύγατε στο φιλόξενο σμίξιμο των χεριών σας.
Όπως καταλαβαίνεις, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν χωράει κανένα άτονο, μέτριο ή χλιαρό συναίσθημα. Τίποτα αμφιλεγόμενο. Αυτό που νιώθεις παραείναι γνήσιο για να το μπερδέψεις με ο,τιδήποτε άλλο. Και μεταστοιχειώνεται σε πράξη, σε κοινό βίωμα, σε μία εκούσια επιλογή που έγκειται σε ένα δέσιμο αμοιβαίο, και ενισχύεται μέσα από αυτό που προσφέρετε ο ένας στον άλλον, όχι με δόσεις αλλά συνέχεια.
Άλλωστε, πώς αλλιώς να χτιστεί στο μεταξύ σας, αν δεν επρόκειτο για όλα και πολύ;
Στέλλα Παπασαραφιανού Για Το healingeffect.gr
