Έρχεται κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου κι εμφανίζεται στη ζωή σου σαν ένα μικρό ζαβολιάρικο αγοράκι που με την καρφίτσα του σου σκάει το μπαλόνι που φούσκωνες και φούσκωνες και παρ’ όλα αυτά δεν έσκαγε.
Έρχεται ξαφνικά, απροειδοποίητα και κυρίως δυναμικά. Έρχεται και μ’ ένα «μπαμ» που διαρκεί κάτι λιγότερο από κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου σου ανατρέπει τον κόσμο. Έναν κόσμο, όμως, που έφτιαχνες για μέρες και μήνες δίνοντας το πολυτιμότερο κομμάτι σου, την πνοή σου.
Αστείο δεν είναι να παίρνεις στα χέρια σου ένα άμορφο, σχεδόν ανυπόστατο πλαστικό προϊόν και να του δίνεις τέτοιο σχήμα και μέγεθος που στο τέλος να απορείς πώς στο καλό μπόρεσες και το κατάφερες αυτό; Πώς μπόρεσες να μετατρέψεις ένα μπαλόνι σε αερόστατο, μου λες; Κι αν κατάφερες να σε οδηγήσει κάπου ψηλά να το καταλάβω· αν όμως κατάφερες να εισχωρήσει στα πνευμόνια σου και να βαρύνει το στήθος σου, τι να το κάνω;
Θέλησες να τεστάρεις την ελαστικότητα του μπαλονιού με τον ίδιο τρόπο που θέλησες να τέσταρες και την ελαστικότητα των ορίων σου, με αποτέλεσμα να φουσκώσουν τόσο ώστε το «μπαμ» να ήταν τελικά η μόνη λύση.
Αυτό το «μπαμ» όμως στο τέλος μιας σχέσης, υπαρκτής ή εξιδανικευμένης, έρχεται όχι ως έκρηξη που συνοδεύεται από κλάματα και πόνο γι’ αυτό που έχασες, αλλά ως ένα ταρακούνημα που συνοδεύεται από απορία και κυρίως ερωτηματικά για την αξία που έδωσες σε πρόσωπα ανάξια.
Εδώ δε θίγεται, βέβαια, η αναντίρρητη αξία που έχει κάθε άτομο ως ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά η αξία που προσδώσαμε εμείς σε κάποιον αφιερώνοντας ώρες απ’ τον πολύτιμο χρόνο μας και σκέψη απ’ την πολύτιμη ενέργειά μας.
Έρχεται, λοιπόν, εκείνη η στιγμή αργά το βράδυ που κλείνεις ταμείο και βγάζεις Ζήτα. Πώς πήγαμε σήμερα, αυτόν τον μήνα, αυτόν τον χρόνο; Ακολούθως, έπονται κι υπολογισμοί του τύπου τι κερδίσαμε, τι χάσαμε και τι δώσαμε, τι πήραμε.
Μήν χάσετε:
Παρότι όλες οι σχέσεις δεν έχουν κάποια οικονομικά βάση για να υπολογιστούν, έχουν όμως κάποια κοινή πρόθεση να αξιολογηθούν καθώς αυτό που αποκομίζουμε από μια σχέση μπορεί να μην αφορά οικονομική συναλλαγή, αφορά όμως συναισθηματική κι αυτή καθίσταται πιο σημαντική γιατί κανένα χρηματικό ποσό δε δύναται να την εξαγοράσει ή να την αντικαταστήσει.
Κι επειδή, όπως λένε όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, στο αποτέλεσμα η ζυγαριά κλείνει προς το μέρος μας, οπότε κι αναλογιζόμαστε τι έγινε, συνειδητοποιούμε τι κάναμε και μπορεί να απορούμε με όσα έγιναν εν γένει.
Ναι, απορούμε με μας, με το ποιοι ήμασταν και πώς γίναμε μέσα σε μια σχέση, τι επιτρέψαμε και τι όχι, τι δεχτήκαμε και τι όχι.
Απορούμε αν αυτό που είχαμε ήταν αυτό που αξίζαμε και γιατί το αξίζαμε για όσο το είχαμε. Απορούμε με λόγια που υποτίθεται λέγονταν από αγάπη, μιας αγάπης όμως που δεν ένωνε κανένα απ’ τα κομμάτια μας· αντιθέτως τα θρυμμάτιζε.
Απορούμε πώς αποδεχτήκαμε συμπεριφορές που παρότι δε μας ταίριαζαν, εμείς τις φορέσαμε, τις κουμπώσαμε και δε μας ένοιαξε στιγμή πως αυτό το ρούχο είναι τόσο στενό που μπορεί να μας έπνιγε.
Φτάνουμε, λοιπόν, να απορούμε πώς θεωρήσαμε σημαντικά άτομα και καταστάσεις που φώναζαν από μακριά ουστ.
Φτάνουμε να απορούμε πώς δώσαμε αξία σε πρόσωπα που μας χάριζαν σχεδόν ενδιαφέροντα, σε ένα σχεδόν γεύμα στο οποίο το κόκκαλο από αποφάγι μετατρέπονταν σε κυρίως γεύμα κι έμοιαζε με πίτα ολόκληρη. Όμως ούτε ο σκύλος ήταν χορτάτος ούτε πίτα υπήρχε.
Αντίθετα αυτό το παλιοκόκκαλο αποτελούσε αφορμή να κουνήσει για λίγο ο σκυλάκος την ουρά του από χαρά που θα έτρωγε κάτι λίγο, αλλά που κυρίως θα επιβεβαίωνε την ύπαρξή του μέσα απ’ την προσοχή και το υποτιθέμενο νοιάξιμο του αφεντικού του.
Μην Χάσετε: Όταν ο άντρας ερωτεύεται..
Έτσι, το πλήρωμα του χρόνου έρχεται για να συνειδητοποιήσουμε ότι ο πεινασμένος αξίζει να τρώει τα καρβέλια που ονειρεύεται κι ότι τελικά όταν ο σκύλος αποφασίσει να φύγει δεν το κάνει για να βρει άλλο αφεντικό, αλλά για να δείξει ότι το μόνο αφεντικό που υπακούσει είναι ο ίδιος του ο εαυτός.
Συντάκτης: Τζούλια Ρακογιάννη – pillowfights.gr
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
