Συγγνώμη, ” αγάπη μου ”, μα σε λάθος σημείο στέκεσαι – θαρρώ – και μ’ ενοχλείς!
Το άνανδρο σαρκίο σου την έξοδο μου φράζει κι είναι μάταιος τούτος ο κόπος θα σου πω!
Η απόφαση πάρθηκε και έχω κόψει εισιτήριο εδώ και καιρό. Ως εδώ ήταν η διαδρομή που πλήρωσα. Ως εδώ!
Σε τούτο το σταθμό εγώ αποβιβάζομαι. Για αυτό σου λέω, κάνε ένα βήμα πιο πέρα!
Μου φράζεις την έξοδο, μου κόβεις τον αέρα. Και αυτή τη φορά, στο λέω, θα περάσω!
Είτε πατώντας πάνω σου, σκουπίζοντας και τα πόδια είτε γλιστρώντας από μέσα σου σαν αερικό.
Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο του χρόνου, τρελάθηκαν οι δείκτες κι αλλοπρόσαλλα γυρνούν!
Σαν σκηνές ενός θρίλερ η ζωή μας προβάλλεται κι η πρωταγωνίστρια αγωνίζεται να ξυπνήσει, να ζήσει.
Εμπρός σου πια στέκομαι με παράστημα ορθό. Σε κοιτάζω αδιάφορα και πια δε σε γνωρίζω.
Κι ούτε με ενδιαφέρει στη μνήμη μου να σε αναζητήσω. Με βλέπεις; Ή μήπως πια δεν με αναγνωρίζεις όρθια;
Τώρα που δεν έρπομαι σε ματωμένα χώματα, τώρα που δεν κρύβομαι σε σκοτεινές γωνιές.
Όρθια στέκομαι κι αν έχεις θράσος περίσσιο, πλησίασε να δεις! Δε σηκώνω πια λάβαρο το φόβο μήτε την οργή. Μόνο μια λύπηση για σένανε κρατώ, που μέσα μου συρρίκνωσες την τόση μου αγάπη και απέμεινε να θυμίζει έναν τόσο δα μικροσκοπικό κόκκο σκόνης, που μου προκαλεί αλλεργία.
Μήν χάσετε:
Και ξέρεις πώς την διώχνουμε την σκόνη; Απλά με ένα τίναγμα!
Τις αποσκευές μου γέμισα με των τόσων χρόνων τη συνένοχη σιωπή.
Μόνο αυτήν ενθύμιο θα κρατήσω! Όλες μας τις στιγμές σε σένα τις χαρίζω, για να έχεις κάτι να στολίσεις το χάος του μυαλού σου και να σε συντροφεύουνε στις άρρωστες σου νύχτες.
Άλλωστε, τι μου ‘δωσες που ν’άξιζε να κρατήσω; Τα λόγια που με μίσος εκτόξευαν τα χείλη σου πάνω στην ψυχή μου; Πόνεσαν… Πόνεσαν πολύ. Γιατί η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει.
Κι εσύ είχες γλώσσα δυνατή κι όχι μόνο! Μα αυτό που πόνεσε,”αγάπη μου”, ακόμη περισσότερο, δεν ήτανε οι μώλωπες πάνω στο κορμί μου.
Αλλά εκείνοι, οι άλλοι, που έφτιαξε η ίδια η σιωπή μου.
Εκείνοι που ανάγκασαν την αξιοπρέπεια να περπατά στα γόνατα, να μπουσουλάει.
Να καταπίνει τα ουρλιαχτά, όταν ο ” ανδρισμός” σου μου έραβε το στόμα.
Το πλήρωσα το τίμημα και πλήρωσα και τόκο! Άδειασαν οι τσέπες μου, δηλώνω χρεοκοπία!
Κι αφού πια άδειασαν όλα μου τα ταμεία κι εσύ δεν έχεις τίποτα από μένανε να λάβεις, κάνε
πιο πέρα να διαβώ, να βγω να ανασάνω!
Γιατί τα παντελόνια που φορείς, στα μάτια μου γίνανε κοντά παντελονάκια.
Κι εσύ που πάντα πίστευες πως τον άντρα τον βαφτίζει η γροθιά του, δε θες να δεις πώς μεταλλάσσεται η λύπηση σε οργή και πώς τσακίζει ο άνθρωπος που δεν του απέμεινε πια τίποτα να χάσει.
Τίποτα απολύτως! Κάνε πιο πέρα να διαβώ, έχω ζωή να ζήσω!
Γράφει η Δώρα Σαμαρά – wp.loveletters.gr
