Σε πολλά άρθρα έχω διαβάσει για την αξία του να φεύγεις, από πρόσωπα, από καταστάσεις… σίγουρα είναι σημαντικό να βρεις το θάρρος να φύγεις. Αλλά είναι άλλο να φύγεις μία, δύο φορές και είναι άλλο να φεύγεις συνέχεια. Τότε δεν φεύγεις, μοιάζει σαν να καταδιώκεσαι.
Η γνώμη μου είναι ότι όσο θάρρος και δύναμη χρειάζεται να βρεις για να φύγεις, τόση χρειάζεται για να μείνεις. Γιατί η αλλαγή βρίσκεται εκεί.
Η ΑΛΛΑΓΗ: ίσως τελικά όταν θέλουμε να φεύγουμε συνέχεια, να μην αντέχουμε ένα μέρος του εαυτού μας που ίσως και να μην μπορούμε να το προσδιορίσουμε. Η αλλαγή όμως έρχεται όταν αρχίζεις να μαθαίνεις μέσα και από τους άλλους τις δικές σου πλευρές- φωτεινές, σκοτεινές, όποιες και να ναι.
ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ: Μ αυτήν την έννοια και με την υπέρ- δύναμη που είναι η ανάληψη ευθυνών σχεδόν ποτέ δεν φταίνε οι άλλοι. Οι άλλοι είναι ο δικός μας καθρέφτης- μιλάμε για λογικά πράγματα και όχι για ακρότητες. Νομίζω ότι είναι θέμα ορίων. Πού παραβιάζονται, σε ποιο σημείο γίνονται σεβαστά και αποδεκτά και ούτω καθεξής. Αλλά κάπως έτσι διαμορφώνονται κιόλας, μέσα από την τριβή, την παρατήρηση και τους ελιγμούς προκειμένου να γίνει δυνατή η επικοινωνία.
Ο ΤΟΠΟΣ- ΠΑΤΡΙΔΑ: Έπειτα είναι ο τόπος. Αν έχεις τόπο μέσα σου, όπου γης και πατρίς. Τι γίνεται όταν πρέπει τελικά να φτιάξεις έναν τόπο, μία πατρίδα; Εκεί έρχεται το όνειρο, η επιθυμία για το οποίο φεύγεις, επιστρέφεις, αλλά χωρίς την εσωτερική πατρίδα είσαι πάντα ένας ξένος στον ίδιο τον δικό σου κόσμο.
Ο ΣΚΟΠΟΣ: Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου, σου κτλ; Αυτό μπορεί να μας το λένε τα άστρα, αλλά κι εμείς δεν πρέπει να ορίσουμε έναν; Με αυτόν τον γνώμονα ίσως το καλύτερο είναι να μην κουνηθούμε ποτέ από την θέση που μας έδωσε η ζωή, η φύση και η τύχη. Μου φαινόμαστε κάτι σαν πλάνητες και σαν πλανήτες όσοι ψάχνουμε το κλειδί αλλού από εκεί που ίσως θυμόμαστε ότι το έχουμε χάσει…
Μήν χάσετε:
Η ΑΓΑΠΗ: τελικός σκοπός και αρχικός προορισμός είναι αυτή η λέξη. Όπου υπάρχει, ή καλύτερα όπου μπορούμε να δώσουμε αυτό καλό είναι να μένουμε…. Και όταν είναι αδύνατο πάλι καλό είναι να μένουμε, γιατί μέσα στην άρνηση υπάρχει η μεγαλύτερη ανάγκη ενδεχομένως…
ΤΟ ΕΛΕΟΣ: χωρίς αυτό το υλικό δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα. Πιστεύω ότι υπάρχει τεράστιο έλεος στην συμπαντική δύναμη γι αυτό και λέμε ελεήμων Θεός. Έλεος οφείλουμε στους άλλους και στον εαυτό μας. Δηλαδή μια συμπάθεια, μια αντίληψη του πόνου και του άλλου.
Ο ΕΡΩΤΑΣ: έξω από όλα ή μέσα σε όλα η ύψιστη κινητήρια δύναμη είναι ο έρωτας, να φύγεις ή να μείνεις; Μήπως είναι ακριβώς το ίδιο;..
Η ΤΕΧΝΗ: η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αλλά τέχνη είναι να δέχεσαι να αλλάξεις προς το καλύτερο. Η μεγαλύτερη τέχνη είναι πώς κατασκευάζεις την ζωή σου…
ΤΕΛΟΣ: για να κλείσω, όχι, δεν μπορούμε πάντα να φεύγουμε, σαν να ήμασταν μαθητές και την κάνουμε κοπάνα από το δύσκολο μάθημα ή σαν είμαστε φοιτητές και λέμε «α, δεν θα το ξαναδηλώσω» ή σαν να είμαστε ηθοποιοί που τρέμουμε τον κόσμο και το σκάμε και κρεμάμε την παράσταση.
Πρέπει να μείνεις. Τουλάχιστον στην Ιθάκη πρέπει να μείνεις. Κι αν μπορείς, να την αγαπήσεις τόσο που να την κάνεις πατρίδα σου.
Σοφία Σαββίδου – healingeffect.gr
