Εκείνη η στιγμή, η καθημερινή σου πλέον συνήθεια, η στιγμή το πρωί που ξυπνάς χωρίς θέληση να σηκωθείς από το κρεβάτι και να σταθείς στα πόδια σου. Εκείνη είναι πλέον η στιγμή που καθορίζει όλη την ημέρα σου.
Τι κι αν γελάς με το αστείο που είπε ο συνάδελφος σου στη δουλειά, τι κι αν βγεις το βράδυ να πιεις ένα ποτό να «χαλαρώσεις» όπως όλοι σε συμβουλεύουν; Εσύ ξέρεις μόνο πόσο περίτεχνα φοράς τη μάσκα σου. Αναγκάζεσαι άλλωστε να τη φοράς τόσο συχνά που πλέον δεν τη νιώθεις καν ξένο σώμα πάνω σου.
Σκέφτηκες, «πόσο ακόμα δικαιολογούμαι να μελαγχολώ μπροστά σε όλους», «πόσο ακόμα θα ανέχονται τα…περασμένα νέα μου»;
Γιατί ο πόνος ο δικός σου φθίρεται στο μυαλό των περισότερων, τον ξεχνάνε και συνεχίζουν τη ζωή τους. Κι εσύ μένεις πίσω και τους κοιτάζεις να απομακρύνονται χαμογελαστοί και δυνατοί και νιώθεις μόνος όσο ποτέ.
Τα βάζεις με τον εαυτό σου. Επειδή δεν είσαι αρκετά δυνατός ή δεν πάλεψες όσο έπρεπε. Και κάθεσαι στο σκοτεινό δωμάτιο με τις ώρες αναβιώνοντας τα φαντάσματα των αναμνήσεων σου για να παρηγοριέσαι και να τιμωρείσαι ταυτόχρονα.
Περνούν οι μέρες και οι μήνες και αναρωτιέσαι πότε θα αρχίσει αυτός ο χρόνος ο γιατρός που όλοι αναφέρουν να κάνει τη δουλειά του για να πάψεις να νιώθεις ανόητος.
Να πάψεις να νιώθεις πως είσαι ο τελευταίος άνθρωπος σε αυτή τη γη που είναι ανίκανος να ξεπεράσει τον πόνο του. Κι ο χρόνος αυτός περνάει αλλά δε γιατρεύει, κι εσύ δεν αντέχεις να βρίσκεσαι με κόσμο αλλά ούτε και μόνος. Δεν αντέχεις τον ίδιο σου τον εαυτό γιατί δεν είσαι τόσο «μάγκας» όσο είναι οι γύρω σου, εκείνοι που έχουν όλοι μια παρόμοια ιστορία για σένα και λόγο πάνω στα δικά σου συναισθήματα.
Μήν χάσετε:
Γιατί δεν είσαι τόσο «μάγκας» ώστε να πατήσεις αυτό το μαγικό κουμπάκι που θα σε κάνει να ξεχάσεις. Δεν είσαι τόσο «μάγκας» ώστε να βγαίνεις και να πίνεις και να γνωρίζεις νέους ανθρώπους επιδεικνύοντας σε όλους πόσο καταπληκτικός είσαι που τα άφησες όλα πίσω σου. Σαν μάγκας.
Ναι ρε φίλε, δεν είσαι και δεν είμαι ο «μάγκας» που περιμένουν όλοι οι βολεμένοι, ψεύτικοι που δεν έχουν πονέσει ποτέ. Είσαι και είμαι ο μάγκας που θα κλάψει, ο μάγκας που θα τα σπάσει όλα, ο μάγκας που ξέρει να αγαπάει και μαθαίνει να χάνει.
Σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Σιχάθηκες την κατάθλιψη που έχεις πέσει, σιχάθηκες τους μονολόγους που κάνεις όταν κανείς δεν ακούει. Σιχάθηκες να είσαι μόνος και να μη δίνεις καμία αξία στον εαυτό σου,να αφήνεις άλλους να σε ποδοπατάνε και να ασκούν εξουσία πάνω σου.
Δεν έχεις όμως δύναμη να σηκωθείς και να φορέσεις το ωραίο σου χαμόγελο για να ικανοποιήσεις την ενοχή κανενός. Θα σπάσεις. Θα το ζήσεις όπως θέλεις, στα σκοτάδια του μυαλού σου, όπως ΕΣΥ θέλεις.
Και κάποιο πρωινό, μετά από όλες εκείνες τις καθημερινές στιγμές που έσκιζαν την ψυχή σου, θα κοιταχτείς στον καθρέφτη. Θα κοιτάζεις με θλίψη τα κουρασμένα σου μάτια και τότε θα καταλάβεις.
Θα συνειδητοποιήσεις ότι ο χρόνος δε γιατρεύει, αλλά ότι σε κάνει να πιστεύεις λίγο πιο πολύ σε σένα. Θα καταλάβεις ότι έσπασες τόσο πολύ που ξέρεις να αγαπάς και ξέρεις να πονάς και ξέρεις ποιος είσαι.
Κι εκείνη η στιγμή, εκείνη η πρωινή σου στιγμή, θα είναι η πρώτη στιγμή που θα μπορέσεις ξανά να κάνεις ένα μικρό όνειρο και θα ξεκινήσεις την καινούργια σου διαδρομή με το ρυθμό που εσύ θα επιλέξεις.
Και θα έχεις στην πλάτη σου τις αναμνήσεις σου και τον πόνο σου πάντα, αλλά δε θα σε εξουσιάζει πια όπως χθες. Εσύ, ο μάγκας, που κανείς δε θα καταλάβει πόσο πονάς, θα πάρεις τη στιγμή σου, θα πετάξεις τη μάσκα και θα πας στη δουλειά με ένα μικρό, αληθινό χαμόγελο.
Αλκυόνη Χριστοδουλάκη – healingeffect.gr
