Το τελευταίο που περίμενα πια ήταν ότι θα έρθει η στιγμή που θα πέσω πάνω σου.
Ίσως στις αρχές, τότε που ακόμη ζούσες μέσα μου κι ας είχες φύγει, να το σκεφτόμουν συνέχεια.
Ναι, δε θα πω ψέματα, το σκεφτόμουν.
Σκηνοθετούσα στο κεφάλι μου απίθανες σκηνές συναντήσεων, με μένα θεά κι εσένα να με κοιτάς με θαυμασμό κι ίσως κι ένα παράπονο του τύπου “τι έχασα ο βλάκας”.
Μετά έπλαθα ολόκληρους διαλόγους. Έλεγα ότι θα μου πεις αυτό κι εγώ άνετη θα απαντήσω εκείνο.
Τι να πεις..Σενάρια ενός κολλημένου μυαλού που τότε πίστευε πως ήταν ερωτευμένο. Ή που μπορεί και να ήταν.
Εκείνη την περίοδο κάθε τραγούδι ήταν γραμμένο πάνω μου, κάθε στίχος ταίριαζε σε σένα και σε μένα, σε μας…
Δεν ήταν σύντομη η ιστορία μας. Ίσως και γι?αυτό να μου πήρε τόσο καιρό να το ξεχάσω.
Ζήσαμε μαζί τόσα πολλά. Ήταν γεμάτες οι μέρες μας. Γέλια, δάκρυα,καυγάδες, αστεία,ταξίδια.
Μήν χάσετε:
Στιγμές.
Όλες αποτυπωμένες σε τριανταεξάρια φιλμς, τυπωμένες και χωμένες σε ξύλινο κουτί, με ματσάκια λεβάντα, αποκόμματα από συναυλίες και θέατρα.
Αυτό το κουτί έμεινε πια από μας.
Στις αρχές, τότε που αποφάσισες πως τελειώσαμε, το άνοιγα συχνά. Τότε ήταν που σκεφτόμουν τις συναντήσεις μας, το διάλογό μας, τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας.
Σιγά σιγά το κουτί χώθηκε στο βάθος της ντουλάπας, για να ανέβει μετά από καιρό, οριστικά στο πατάρι.
Κι εγώ έπαψα να καρδιοχτυπώ σε κάθε στροφή του δρόμου, σε κάθε μελαχροινό κεφάλι που στεκόταν στο ύψος το δικό σου, σε κάθε άρωμα στο μετρό που το γνώριζα καλά…
Κι όταν πια δε σε περίμενα, ήρθες.
Έπεσα πάνω σου. Κι όμως, τίποτα από όσα σκεφτόμουν τότε δεν έγινε.
Εγώ κρατούσα άλλο χέρι και διάλεγα καθρέφτες.
Εσύ πάλι, με άλλη συνοδό, κοιτούσες κορνίζες.
Ήρεμοι και οι δυο, διασταυρώσαμε μια στιγμή τις ματιές μας για να τις ξαναγυρίσουμε εκεί που έπρεπε… Εκεί που ανήκαμε.
Δίχως καρδιοχτύπι, δίχως ταραχή, δίχως ένα σημάδι.
Δε γνωριζόμασταν πια.
Ζήσαμε τόσα πολλά κι όμως πια δε γνωριζόμαστε.
Αυτό συνειδητοποίησα. Αυτή είναι η αλήθεια μας.
Δεν πόνεσα. Είσαι στο παρελθόν μου και σε κουβαλώ πάνω μου μόνο ως ανάμνηση.
Προφανώς το ίδιο έκανες κι εσύ. Ίσως και πολύ νωρίτερα από μένα, αν και δεν παίζουν σημασία οι χρόνοι μα το αποτέλεσμα.
Μόνο αυτό με σόκαρε, όχι το ότι σε είδα.
Πως γίνεται και χάνονται έτσι και ξεχνιούνται έτσι δυο άνθρωποι που κάποτε έζησαν μαζί; Μοιράστηκαν όνειρα, σχέδια, τη ζωή τους την ίδια.
Κι όμως γίνεται.
Μέσα στα τόσα τα απροσδιόριστα της ζωής, γίνεται και τούτο…
Αγαπιούνται και χωρίζουν οι άνθρωποι. Υπόσχονται να θυμούνται για πάντα κι όμως κάποια στιγμή, μοιραία, ξεχνούν.
Και προχωρούν.
Κι όταν μετά από χρόνια ξανασυναντιούνται, σμίγουν για μια στιγμή κι ύστερα χάνονται και πάλι.
Μην Χάσετε: Εκείνος ο άνθρωπος που γίνεται φύλακας άγγελός σου!
Ξένοι ανάμεσα σε ξένους.
Δίχως καημό, δίχως παράπονο, δίχως θυμό.
Μόνο με τη συνειδητοποίηση πως έτσι είναι ζωή. Σε δοκιμάζει, σε διδάσκει και πάει παρακάτω.
Της Στεύης Τσούτση – diaforetiko.gr
