Ακόμη θυμάμαι εκείνη τη βόλτα μας με το αυτοκίνητο. Στο ραδιόφωνο ακούστηκαν οι στίχοι «έμεινα εδώ να μη σου λείψει τίποτα, έμεινα εδώ να μη φοβηθείς…». Σου κράτησα το χέρι με δύναμη και σου είπα πως τούτα τα λόγια είναι χάρισμά σου.
Κι εσύ το πίστεψες και το πίστεψες σε τέτοιο βαθμό που το εκμεταλλεύτηκες. Εγώ το επέτρεψα, όμως. Έφταναν μια συγγνώμη σου κι ένα φιλί να με πείσει πως ίσως και να αξίζεις να σου δίνω πάντα μια ευκαιρία ακόμη. Να έχω πάντα την αγκαλιά μου ανοιχτή για να μη νιώσεις μοναξιά. Σε κάθε επιστροφή σου, ήξερες πόσα να πεις και πόσα να κάνεις για να νιώσω την αδυναμία που σου είχα να γίνεται πιο μεγάλη και πιο δυνατή απ’ το θυμό.
Έμαθα να ξεχνάω, να μην ακούω, να μη μιλάω, έμαθα απλώς να είμαι εδώ για να μη σου λείπει τίποτε. Ποτέ δε μου τα ζήτησες όλα αυτά, μα είναι που εγώ το πίστεψα γι’ αγάπη όλο αυτό. Πίστεψα πως αν φύγω, θα χαθείς, θα φοβηθείς, θα νιώσεις μοναξιά κι εγώ δε θα έχω τηρήσει την άτυπη συμφωνία μας του «μένω κι υπομένω».
Τούτο το συμπέρασμα όπως φάνηκε ήταν μόνο δικό μου, τούτη η διαπίστωση ανήκε μόνο στο δικό μου μυαλό. Μόνο που εσύ το γνώριζες. Σε άφησα να το γνωρίσεις, στο έδωσα στο πιάτο κι εσύ το έφαγες όλο γλείφοντας ακόμη και τα ψίχουλα.
Το να προσάψεις ευθύνη σε κάποιον που χρησιμοποιεί το δώρο σου όπως επιθυμεί είναι λιγάκι άδικο, γι’ αυτό δεν ξέρω αν ακόμη και τώρα μπορώ να σε κατηγορήσω για οτιδήποτε. Ήθελα να κάνω όσα έκανα, ήθελα να ζήσω όσα έζησα, ήθελα να πονέσω όσο πόνεσα. Ήθελα ή με έπεισα πως ήθελα;
Αυτό αναρωτήθηκα ξαφνικά μια μέρα. Πόσο το θέλω όλο αυτό; Για πόσο ακόμα μπορώ να βαφτίζω αγάπη κάτι που δεν της μοιάζει; Ποιος μ’ έβαλε στην αίθουσα αναμονής να σε περιμένω κάθε φορά που εσύ φεύγεις κι έρχεσαι; Για εκείνη την αγκαλιά που μου προσφέρεις κάθε φορά που γυρίζεις, εγώ με κάρφωσα στα ψυχρά καθίσματα κοιτώντας προς την κατεύθυνση που σε είδα να απομακρύνεσαι και να μου γυρίζεις την πλάτη.
Μήν χάσετε:
Στην αρχή οι ώρες φάνταζαν λεπτά, μα σιγά-σιγά ο χρόνος γίνεται αμείλικτος και σου ζητάει απαντήσεις, σε κάθε θορυβώδες τικ-τακ κι έτσι τα λεπτά γίνονται αιώνες, γιατί όσα συναισθήματα κι αν έχεις για κάποιον, η αναμονή σε κουράζει, σε μουδιάζει και λίγο πριν χάσεις τις αισθήσεις σου, αντιλαμβάνεσαι πως βρίσκεσαι σε κωματώδη κατάσταση, εδώ και καιρό.
Κι όσο κι αν μίλησα, όσο κι αν προσπάθησα να σου εξηγήσω, εσύ απαντούσες πόσο δίκιο έχω. Αθώα ή ένοχη η παραδοχή σου, ακόμη μέσα μου δεν έχει διευκρινιστεί, ίσως γιατί τελικά ποτέ δε σε κατάλαβα. Αυτό που διαπίστωσα είναι πως εμείς αγαπάμε με τον τρόπο που θα θέλαμε να αγαπηθούμε, μα οι άλλοι δεν είναι συναρμολογούμενο παιχνίδι κι αν είναι έχουν τις δικές τους οδηγίες χρήσης κι όχι τις δικές μας. Δεν μπορούν να πάρουν τη μορφή που εμείς τους δίνουμε, παρά μόνο εκείνη που εξ αρχής έχουν.
Κι, όμως, εμείς παραμένουμε στην ίδια θέση θεατές, γιατί νομίζουμε πως το κάνουμε για τους άλλους. Έτσι πίστεψα κι εγώ, πως έμενα στη σχέση αυτή για σένα. Έμενα για να μη γυρίσεις και δεν έχεις κάποιον να σε αγκαλιάσει και να σε «ξαλαφρώσει» από όσα σε κράτησαν μακριά μου. Έμαθα να περιμένω μόνη μου, να αγαπάω μόνη μου, να ρωτάω και να απαντάω μόνη μου. Και νόμιζα πως το έκανα για σένα. Πως θυσίαζα τα δικά μου βήματα και βρισκόμουν καθηλωμένη για να διώχνω τους δικούς σου φόβους και να φωτίζω τη δική σου διαδρομή.
Στα δικά σου ζητούμενα νόμιζα πως ήμουν θύμα. Μα σιγά-σιγά διαπίστωσα πως το μόνο που με κρατούσε σ’ εκείνα τα καθίσματα, ήταν η συνήθεια. Συνήθισα να περιμένω, να συγχωρώ, να κουκουλώνω, να προσπερνάω και να ξεπερνάω, συνήθισα να νομίζω πως σε αγαπάω. Κι όλα αυτά για εκείνο το βλέμμα που με ξεδιψούσε κάθε φορά που γυρνούσες.
Μα κοίτα τώρα τι έγινε. Η αίθουσα με πνίγει πλέον. Οι τοίχοι ξεθώριασαν, τα φώτα χαμήλωσαν και τα καθίσματα δε με αντέχουν πια. Κι αν έμεινα εδώ τόσο καιρό, για να μη σου λείψει τίποτε, αποφάσισα πως μάλλον ήρθε η ώρα να πάω να βρω στο εκεί όσα μου έλειψαν εμένα. Στην επιστροφή σου αυτή τη φορά δε θα με δεις, όχι γιατί δεν κράτησα την υπόσχεσή μου, αλλά γιατί την κράτησα παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε…
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη – pillowfights.gr
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
