Εν αρχή ήν το χάος. Στη συνέχεια ο Θεός αισθάνθηκε μοναξιά κι εγένετο ο Αδάμ και η Εύα. Τα δυο τέκνα περνούσαν ζωή και κότα μέχρι να πέσουν θύμα του πειρασμού κι ο απαγορευμένος καρπός να επισφραγίσει την έξοδό τους από τις χρυσές πύλες και να εκδιωχθούν οριστικά από τους μαγευτικούς κήπους της Εδέμ. Ο παράδεισος είχε τελικά ημερομηνία λήξης και σηματοδοτήθηκε η έναρξη μιας περιόδου, όπου άντρας και γυναίκα θα πάλευαν να κυριαρχήσουν επάνω στα ραντισμένα με αμαρτία εδάφη αφήνοντας ο καθένας το στίγμα του.
Ανά τους αιώνες το σφάλμα της Εύας ταυτίστηκε με μια σειρά αντιθέτων που διαχώρισαν τα δύο φύλα. Μαύρο κι άσπρο, σκοτάδι και φως, νερό και φωτιά, γιν και γιανγκ. Για χρόνια αυτή η εναντίωση κι ο ακραίος διαχωρισμός έδιναν μια αίσθηση απομάκρυνσης και οριστικής αποξένωσης. Την απάντηση σ’ αυτό το αιώνιο ερώτημα την είχαν δώσει από νωρίς όμως οι Πυθαγόρειοι φιλόσοφοι διατυπώνοντας τη θεωρία των δέκα αντιθέτων, όσο τόνιζαν πως η αντίθεση των ζευγαριών ταυτόχρονα σήμαινε και την αδιάρρηκτη σύνδεση κι αλληλοσυμπλήρωσή τους. Τα ζεύγη των αντιθέτων γέννησαν τον κόσμο.
Ο άνδρας και η γυναίκα γέννησαν τον έρωτα και τον δώρισαν στον κόσμο. Όσο ο καθένας για τον εαυτό του πάλευε να αποδείξει μια νόθη ανωτερότητα και κυριαρχία, ο έρωτας ήταν εκεί, πανταχού παρών να τους ενώνει, να τους υπενθυμίζει πως όσο υπάρχει ο ένας θα υπάρχει αναγκαστικά κι ο άλλος. Κανένας κανόνας και καμία θεωρία περί κόσμου δεν μπορούσε να σπάσει αυτό το δέσιμο, αυτήν την έντονη αλληλεξάρτηση που μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να παρεμβαίνει.
«Το πρώτο σύμπτωμα του έρωτα στον άνδρα είναι η δειλία και στη γυναίκα το θάρρος» ακούστηκε κάποια στιγμή, με την υπογραφή του Victor Hugo να φιγουράρει από κάτω. Η φράση ήρθε και επισφράγισε μια εποχή νέα, έφερε μαζί της μια μορφή επανάστασης κι ο έρωτας βρέθηκε ξαφνικά επάνω στο σανίδι να κάνει το κομμάτι του. Και πριν προλάβουμε να βγάλουμε συμπεράσματα βιαστικά, που να παρουσιάζουν μια διάκριση ολίγον τι σεξιστική και άδικη, ας πούμε από τώρα πως όσο τιμητικό είναι το θάρρος, άλλο τόσο είναι και η δειλία, μιας και στον έρωτα δύσκολα θα βρεις κάτι αρνητικό να τον επισκιάζει.
Θάρρος σημαίνει να ελπίζεις για κάτι καλό, όμορφο και υπέροχο. Θάρρος σημαίνει να είσαι σε θέση να παλέψεις για κάτι που επιθυμείς, να είσαι πρόθυμος να προβείς σε θυσίες. Και θέλει θάρρος μια γυναίκα προκειμένου να διεκδικήσει την καρδιά ενός άντρα. Χρειάζεται τόλμη για ν’ αποδεχτεί πως σ’ αυτόν τον πόλεμο υπάρχουν και οι παράπλευρες απώλειες.
Μήν χάσετε:
Κι αφού το χιλιοειπωμένο «και ο έρωτας ένας πόλεμος είναι» ήρθε για να μείνει, κάθε γυναικεία παρουσία οφείλει να εφοδιαστεί με αρκετό θάρρος. Τον θέλει δικό της, θέλει τα μάτια του να γνωρίζουν μόνο μία κατεύθυνση, αυτή που οδηγεί στην ίδια, θέλει τα βήματα του να γνωρίζουν μόνο έναν προορισμό. Είναι επιθυμίες που αν δε χαρακτηρίζονται από θάρρος για να το αποδεχτείς πόσο μάλλον για να το διεκδικήσεις, στρέφονται στο κενό.
Από την άλλη, δειλία στη γλώσσα του έρωτα σημαίνει να αποδέχεσαι πως σε κάθε πόλεμο, πιθανή έκβαση είναι η ήττα και ο φόβος. Ο δειλός άντρας στον έρωτα θα επιτρέψει στον εαυτό του να σκλαβωθεί από ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, θα αφήσει μερικά γυναικεία χάδια να γίνουν η προέκταση του εαυτού του. Ο έρωτας θα γίνει το δεύτερο όνομά του και το θάρρος το δικό της θα γίνει η δική του δειλία, ο δικός του φόβος.
Θα συμπληρωθεί από εκείνη την αντίθεση και το όλον θα αποτελέσει τα θεμέλια για μια διαδικασία εναλλαγής των ρόλων ξανά και ξανά. Φόβος σημαίνει παραχωρήσεις και το θάρρος σημαίνει διεκδίκηση. Παραχωρείς ένα κομμάτι σου προκειμένου να το δεχτεί κάποιος άλλος και το αντίστροφο. Η δειλία θα στο στερήσει και το θάρρος θα στο γυρίσει πίσω χίλιες φορές βελτιωμένο.
Το μαγικό στην όλη ιστορία είναι πως αυτό το παιχνίδι των ρόλων δε σταματά. Κανείς δεν ταμπελώθηκε οριστικά κι αμετάκλητα. Ο έρωτας έδωσε την ευκαιρία και στους δυο να γνωρίσουν πτυχές του εαυτού τους και εν συνεχεία να τις ανταλλάξουν με κάτι άλλο, να τις δωρίσουν και να τις ξαναδεχτούν ως μια οντότητα καινούρια. Η δειλία γίνεται θάρρος, το θάρρος δειλία και η όλη διαδικασία ονομάστηκε έρωτας. Το παιχνίδι δε σταματά ποτέ και με τη σειρά μας γινόμαστε πιόνια σε μια παρτίδα στην οποία η έκβαση δεν είναι ποτέ σίγουρη, είναι όμως φαντασμαγορική, ελκυστική και υπέροχη.
Το μόνο σίγουρο είναι αφενός πως για να κατανοήσεις τον έρωτα στο μεδούλι του, δεν αρκεί ν’ αναλάβεις αποκλειστικά τη μία πλευρά, δεν αρκεί να γίνεις ο θαρραλέος ή ο δειλός κι αφετέρου πως ο Hugo ίσως ήθελε να πει με λόγια εξεζητημένα και ποιητικά πως ο έρωτας δε χωράει εγωισμούς, ειδικά αν δούμε τη συνέχεια της φράσης του: «Αυτό είναι εκπληκτικό, είναι και το πιο απλό. Τα δύο φύλα τείνουν να προσεγγίσουν το ένα το άλλο με το να αποδέχονται τις ικανότητες του».
Γίνε το αντίθετο που συμπληρώνει, γίνε το κομμάτι που ολοκληρώνει, γίνε το τμήμα που θα δώσει το ολόκληρο. Το ολόκληρο θα σου δώσει τον κόσμο, η στάση σου θα γεννήσει τον έρωτα.
Συντάκτης: Αλίκη Αμπατζή – pillowfights.gr
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
