Το μεγαλύτερο ερώτημα είναι «τι είναι έρωτας». Γιατί ο καθένας δίνει άλλο ορισμό και το βιώνει τελείως διαφορετικά. Άλλες πέφτουν στα πατώματα και τα πάντα γύρω τους είναι εκείνος και άλλες το βιώνουν ως μια εσωτερική χαρά, μια εσωτερική δύναμη που τροφοδοτεί κάθε δραστηριότητα.
Έπειτα, πόσο εύκολο είναι να διαπιστώσεις αν αυτός είναι ο μεγαλύτερος σου έρωτας; Με τους περισσότερους στην αρχή αισθανόμαστε απέραντο ενθουσιασμό και απίστευτη επιθυμία. Συναισθήματα που στην πορεία χάνουν σταδιακά την δυναμική και τη λάμψη τους ή και τελικά εξαλείφονται με το πέρας της σχέσης.
Το επόμενο μεγάλο ερώτημα είναι η σχέση του με το κεφάλαιο γάμος. Είναι ο παράγοντας που μας κάνει να παντρευτούμε έναν άνδρα; Χρειάζεται και μια κάποια ενίσχυση από την αγάπη και τη λογική; Δεν έχω προβεί στο συγκεκριμένο σπορ, ούτε μπήκα ποτέ στο δίλημμα «to do or not to do» γιατί πολύ απλά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μου θέσει το αντίστοιχο ερώτημα. Ωστόσο, πολλές φορές – από μόνη μου – τσεκάρω τον άλλον ως μέλλοντα σύζυγο και πατέρα κάνοντας συνήθως έναν συνδυασμό των παραπάνω. Συμπεραίνω – από μόνη μου πάλι – ότι μάλλον και στην περίπτωση του γάμου επικρατεί το η ισχύς εν τη ενώσει.
Δηλαδή, υπολογίζω το πόσο με καλύπτει ερωτικά, το πόσο τον θαυμάζω και τον σέβομαι αλλά και το πόσο δουλευταράς είναι και αν κάνει και καμιά δουλειά στο σπίτι. Κάπως έτσι σκέφτηκαν και πολλές από τις φίλες μου οι οποίες τόλμησαν το γάμο. Ίσως φταίει ο κύκλος μου, αλλά σε ελάχιστα δείγματα γάμων «all of the sudden» έχω να αναφερθώ.
Το μόνο παράδειγμα που θα μπορούσε να με πείσει για τον ξαφνικό γάμο που βασίζεται στον αυθορμητισμό που φέρνει ένας άρτι αφιχθέν έρωτας είναι η περίπτωση ενός φιλικού ζευγαριού που πρόσφατα παντρεύτηκε έτσι απλά.
Χωρίς καλεσμένους, χωρίς ανακοινώσεις, χωρίς επικείμενη εγκυμοσύνη…Έτσι απλά.
Πάντα μου φαινόταν πολύ αγχωτική – εξ’ ου και ακόμη αστεφάνωτη! – η σκέψη ότι αυτός είναι ο ένας, αυτός είναι ο κατάλληλος, αυτός θα είναι για πάντα. Μα πώς το ξέρεις; Ή δεν το ξέρεις και απλά το κάνεις και ό,τι ήθελε προκύψει; Εξάλλου, στατιστικά όλα είναι πιθανά. Μακροχρόνιοι, ευτυχισμένοι γάμοι μετά από πολύχρονες αλλά και λίγων μηνών σχέσεις, με μικρή ή μεγάλη διαφορά ηλικίας, με παιδιά ή χωρίς…
Μήπως ο μεγάλος έρωτας σε τυφλώνει και δεν είσαι σε θέση να δεις καθαρά και απερίσπαστα τα θετικά και τα αρνητικά αυτού του ανθρώπου αλλά και του γάμου που θα έχετε; Αλλά, μήπως και η πολλή σκέψη αφαιρεί κάθε συναίσθημα και καταλήγουμε παντρεμένοι με κάποιον που απλά είναι δουλευταράς, καλός πατέρας και ευγενικός οικοδεσπότης αλλά δεν θέλουμε ούτε να μας φιλήσει;
Πολλοί παρομοιάζουν την απόφαση του γάμου με αυτή της απόκτησης παιδιών. Αν αναλογιστεί κανείς πόσες ευθύνες συνοδεύουν τον ερχομό ενός παιδιού μπορεί σχεδόν να τρομοκρατηθεί. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση λειτουργεί η δύναμη της μάζας: η σκέψη ότι το έχουν κάνει και άλλοι, είναι σημαντικά ανακουφιστική και ένα δυνατή ως επιχείρημα για δράση.
Ο γάμος, τελικά, είναι από αυτά τα πολλά της ζωής που κρίνεται εκ του αποτελέσματος και εις βάθος χρόνου. Και ο ένας κανόνας έρχεται συνεχώς να αναιρέσει κάποιον άλλον, και η μια συμβουλή να αναιρεθεί από μια άλλη. Και όπως πολύ σοφά λέει και ο λαός «αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αλλιώς ας προσπεράσει».
