Σε ποια χρονική στιγμή μίας μόνιμης σχέσης ή ενός γάμου αποφασίζουν να απιστήσουν άντρες και γυναίκες;
Οι παράγοντες που ελαχιστοποιούν την πιθανότητα απιστίας είναι τρεις: η θρησκευτική πίστη, το να είναι κανείς παντρεμένος όχι για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά και το να είναι… γυναίκα.
Κανείς δεν ξεκινά μια σχέση ή ακόμη πιο σοβαρά τον ίδιο του τον γάμο με την πρόθεση να απατήσει την/τον σύντροφό του, πολύ περισσότερο δε με τη βεβαιότητα ότι θα απατηθεί. Ωστόσο, οι παράλληλες και οι εξωσυζυγικές σχέσεις συμβαίνουν συνέχεια και πλέον μία νέα μελέτη δίνει στοιχεία για το πότε είναι πιθανότερο να σημειωθεί μία απιστία κατά τη διάρκεια μιας σοβαρής σχέσης ή ενός γάμου.
Βάσει της μελέτης που δημοσιεύθηκε στο “Journal of Sex Research” η χρονική στιγμή που ένας άντρας είναι έτοιμος να ρισκάρει τη σχέση του και να προχωρήσει σε απιστία εντοπίζεται στα 11 χρόνια ενός μόνιμου δεσμού, ενώ για τις γυναίκες αυτό το χρονικό σημείο στο οποίο εμφανίζονται πρόθυμες να συναινέσουν σε μία παράλληλη σχέση εντοπίζεται στα 6 – 10 χρόνια.
Οι επικεφαλής της έρευνας προχώρησαν σε συμπεράσματα, συγκεντρώνοντας στοιχεία από 423 συμμετέχοντες. Το βασικό κίνητρο για να μην απατήσει κανείς την/τον σύντροφό του δεν είναι ο αντίκτυπος που θα υπάρξει για παράδειγμα στα παιδιά -αν υπάρχει γάμος-, ή στη συνέχεια της σχέσης, αλλά ο φόβος της μοναξιάς.
Οι ίδιοι κλήθηκαν να απαντήσουν σε σχετικό ερωτηματολόγιο, στο οποίο εξέχουσα θέση κατείχε το εξής: έπρεπε να αξιολογήσουν κατά προτεραιότητα 29 λόγους για τους οποίους θα άξιζε να αντισταθεί κανείς σε μία ενδεχόμενη απιστία και στη συνέχεια να αξιολογήσουν την πιθανότητα να προχωρούσαν σε μία παράλληλη ή εξωσυζυγική σχέση σε περίπτωση που τους δινόταν αυτή η ευκαιρία.
Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι οι παράγοντες που ελαχιστοποιούν την πιθανότητα απιστίας είναι τρεις. Για την ακρίβεια, η θρησκευτική πίστη, το να είναι κανείς παντρεμένος όχι για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά και το να είναι… γυναίκα ήταν οι βασικότεροι.
Ακόμη πιο ειδικά, προκύπτει πλέον ότι το βασικό κίνητρο για να μην απατήσει κανείς την/τον σύντροφό του δεν είναι ο αντίκτυπος που θα υπάρξει για παράδειγμα στα παιδιά -αν υπάρχει γάμος-, ή στη συνέχεια της σχέσης, αλλά ο φόβος της μοναξιάς, αλλά και το ηθικό βάρος που μία τέτοια απόφαση συνεπάγεται…
Προς το παρόν, η έρευνα, η οποία εκπονήθηκε από το Research Authority of the College of Management Academic Studies του Ισραήλ θεωρείται σημαντική στο είδος της κυρίως γιατί προσφέρει στοιχεία για τη χρονική καμπή κατά την οποία δοκιμάζεται η σχέση ενός ζευγαριού, αλλά και για τον τρόπο που τα δύο φύλα εμφανίζονται να πιέζονται από τη φθορά του χρόνου, όταν αποφασίζουν πλέον να πάρουν το ρίσκο μίας παράνομης σχέσης.
