Από μικρό παιδί άκουγα πάντα να μου λένε «καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά να σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν». Μικρός δε σκέφτεσαι, δεν εισχωρείς εις βάθος και δε δίνεις σημασία στη φιλοσοφία της ζωής. Οπότε κάθε σου επιλογή είναι αυθόρμητη και παρορμητική, με αποτέλεσμα ως έφηβοι, συνήθως, να μην έχουμε απωθημένα.
Μεγαλώνοντας, μπαίνουν τεράστια «Πρέπει» στη ζωή μας, που μας καθηλώνουν και μας καθοδηγούν σε μονοπάτια πρωτόγνωρα, που μας σαστίζουν και θλίβουν συνάμα.
Αναρωτιέμαι πολύ συχνά, πόσοι άνθρωποι που γνωρίζω μπορεί να κρύβουν στην ψυχή τους απωθημένα. Επιθυμίες, λαχτάρες και όνειρα, κρυμμένα τόσο βαθιά, σε τόσο σκοτεινά μέρη της ψυχής μας, που κι εμείς οι ίδιοι ξεχνούμε πως υπάρχουν. Κάπου εδώ χάνομαι.
Σκέφτομαι πως μπορούν οι άνθρωποι να κρύβονται και να ψεύδονται ασύστολα στον ίδιο τους τον εαυτό. Πως αντέχουν κάθε μέρα να κοιτάζουν το είδωλό τους στον καθρέφτη και να το πείθουν για κάτι τόσο μακρινό της αλήθειας; Και πόσες φορές άραγε, αυτό το είδωλο πάλεψε, αντιστάθηκε, ούρλιαξε ακόμη, για την ελευθερία του; Πόσους ανθρώπους μπορεί να πλήγωσαν στο διάβα τους αυτοί οι άνθρωποι με ένα απλό, ψεύτικο χαμόγελο, που έκρυβε καταπνιγμένο θυμό, θλίψη και ένταση, τόσο μεγάλα που γκρίζαραν την ατμόσφαιρα;
Γκρίζαραν.
Πόσο ταιριαστή λέξη της επιλογής μας;
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η ταινία «50 shades of grey» μεταφράστηκε ως «50 αποχρώσεις του Γκρι» και όχι ’50 αποχρώσεις του Γκρέυ’ όπως αντιστοιχεί στο όνομα του πρωταγωνιστή άλλωστε. Είναι τόσο γκρίζος ο κόσμος μας, και κρύβει τόση θλίψη που δεν μπορείς πλέον να την αγνοήσεις. Και όλα αυτά απλά και μόνο για να ακολουθούμε τα πρότυπα της κοινωνίας μας.
Ποιας κοινωνίας ; Εκείνης που σκοτώνονται πρόσφυγες στις θάλασσες και τα νησιά της, αγνοούμενη κάθε ίχνος ανθρωπιάς που είχε. Εκείνης που σε αναγκάζει να πιστέψεις σε ένα Θεό όπως εκείνης της αρμόζει, χωρίς να υπολογίζει τα προσωπικά σου πιστεύω. Εκείνης που σε βάζει να παπαγαλίσεις ολόκληρους τόμους για να μπεις στη σχολή των ονείρων σου και άλλους τόσους για να την τελειώσεις. Εκείνης, πάνω απ’ όλα, που θέλει να σε κάνει ένα παθητικό μικρό πρόβατο στο λιβάδι των συμφερόντων κάθε πολιτικού της ηγέτη.
Κουράστηκα πια!
Να σε βλέπω να χάνεσαι μέσα σε όλα τα «πρέπει» σου, που είναι τόσο χοντροκομμένα για τα μέτρα σου και τόσο τα κρατάς. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να σπάσεις όλους αυτούς τους γόρδιους δεσμούς της κοινωνίας που σε περικλείουν; Δεν βαρέθηκες, εσύ ο ίδιος, να κοιτάζεις αυτό το εξαθλιωμένο και εξαντλημένο είδωλο στον καθρέφτη σου και να του λες πως αύριο θα το απελευθερώσεις, ενώ αυτό το αύριο δεν έρχεται ποτέ; Κοίταξέ το στα μάτια, τα αληθινά και τα ειλικρινή, αυτά που καθρεφτίζουν την ψυχή του και άφησέ το να σου μιλήσει. Άφησέ το να σου πει τι κρύβει, τι λαχταρά όσο τίποτε άλλο και τι ονειρεύεται τα βράδια πριν πέσει για ύπνο. Γιατί αυτό το είδωλο, είσαι εσύ. Και εσύ, υπάρχεις στο σήμερα, στο τώρα, όχι στο αύριο που τόσο επιθυμείς.
Επειδή, φίλε μου, αυτό το αύριο όταν έρθει, θα σε κοιτάξει μέσα στα μάτια – όπως έπρεπε να κοιτάς το είδωλό σου από πάντα- και θα σου πει: «Βλέπω τι θέλεις, αλλά είναι πολύ αργά πλέον για σένα.». Και τότε δεν θα επέλθει η λύτρωση που τόσο ονειρεύεσαι, θα ακολουθήσει η μετάνοια. Η μετάνοια για ένα ψεύτικο χθες, που τώρα πια πόσο θα ‘θελες να ‘ταν αληθινό; Πόσο θα ήθελες να είχες μια μηχανή του χρόνου για να αλλάξεις όσες στιγμές έπνιξες βίαια τα «θέλω» σου για ένα αταίριαστο «πρέπει»;
Αυτή η μηχανή είναι το σήμερα.
Και σήμερα έχεις την επιλογή να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να χαμογελάσεις αληθινά. Να αλλάξεις όσα σου στέρησε το παρελθόν και να διεκδικήσεις το μέλλον σου. Γιατί ο κόσμος είναι γκρίζος, αλλά η ψυχή σου είναι παλέτα φωτεινών χρωμάτων με πινέλα στις δικές σου διαστάσεις. Οπότε πιάσ’ την και ξεκίνα να βάφεις τον κόσμο σου.
Και η κοινωνία; Άσ’ την αυτή, να ψάχνει τη δική της χρονομηχανή, τι λες;
Συντάκτης: Κούλη Νικολέτα-Παρασκευή-healingeffect.gr
