Οι Άνθρωποι Που Αγαπήθηκαν Πολύ Είναι Καταδικασμένοι Να Ξανασυναντηθούν
Ένα είναι σίγουρο πάντως… Οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ είναι καταδικασμένοι να ξανασυναντηθούν. Είτε για να βάλουν ένα τέλος όπως πρέπει, είτε επειδή η ζωή τους θέλει μαζί….
Και όμως υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάνε μόνο μια φορά στη ζωή τους και ακόμα και αν τα φέρει έτσι η ζωή και δεν καταλήξουν με αυτόν τον άνθρωπο, πάντα θα τον αγαπάνε και πάντα η ζωή θα βρίσκει τρόπους να τους φέρνει μαζί!
Είναι εκείνη η αίσθηση που σφίγγεται το στομάχι σου κάθε φορά που βλέπεις τον άλλον. Είτε 4 μέρες, είτε 4 βδομάδες, είτε 4 χρόνια είτε 4 αιώνες μετά!
Δεν τελειώνουν ποτέ κάποιες σχέσεις όσο και αν τις βάλει στον πάγο. Όσος καιρός και αν περάσει. Με όσους άσχετους και ας μπλέξει στο ενδιάμεσο και ο ένας και ο άλλος…
Πάντα όταν συναντιέστε τυχαία θα υπάρχει αυτός ο κόμπος στο στομάχι. Πάντοτε όταν θα τα λέτε τυπικά ή όταν θα βλέπεις κάποια φωτογραφία του τυχαία στο facebook θα σε πιάνει αυτή ταχυπαλμία….
Δεν το χώρεσε ποτέ η ψυχή σου μέσα της ότι είχες την ευτυχία στα χέρια σου και την άφησες να φύγει γιατί “έπρεπε”! Αυτά τα ρημαδιασμένα τα πρέπει αυτά μας τρώνε τη ζωή από μικρά παιδιά…..
Κι ύστερα δεν ξέρεις τι σε πονάει περισσότερο. Ότι σου λείπει ο άλλος ή ότι δεν έχεις το δικαίωμα να το πεις….. ;
Ξυπνάς κάθε μέρα και μες την καθημερινότητα σου πάντα ο άλλος εκεί στα πιο απλά σου πράγματα…. Νιώθεις την ανάγκη να τον πάρεις να του πεις ακόμα και το πιο χαζό πράγμα που έκανες σήμερα.
Σηκώνεις το τηλέφωνο να του κάνεις τα παράπονα σου επειδή κάποιος σε στεναχώρησε και τότε καταλαβαίνεις ότι απλά δεν πρέπει να το κάνεις και συνεχίζεις άλλη μια μέρα να ζεις έτσι.
Και τα χρόνια περνάνε… Ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι αγαπάς αυτόν τον άνθρωπο σχεδόν όλη σου τη ζωή. Έχουν περάσει βέβαια μερικές σχέσεις, άλλες μικρές άλλες μεγάλες άλλες έχουν φτάσει μέχρι τον αρραβώνα …
Μήν χάσετε:
Υπήρχαν και στιγμές που ένιωσες καλά αλλά το κενό υπήρχε πάντα, γιατί πολύ απλά κανένας τους δεν ήταν ΑΥΤΟΣ. Γιατί πώς να ελέγξεις τα συναισθήματά σου; Πως να μπορέσεις να διατάξεις την καρδιά σου να μη νιώθει;
Πως να μπορέσεις να ηρεμήσεις την ψυχή σου όταν σε πιάνουν τα παράπονα, όταν σε ρωτάει γιατί; Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και περιμένεις την ημέρα που ίσως γυρίσει ο άλλος, ίσως η ζωή σας ξαναφέρει με κάποιο τρόπο έστω για λίγο κοντά…
Και τότε θες να κάτσεις αμίλητος απέναντι στον άλλον και να τον κοιτάζεις. Να τον ακούς να σου λέει τι έχασες στη ζωή του όλα αυτά τα χρόνια. Να ξέρεις κάθε λεπτό του μακριά σου αλλά να σε προδίδει το βλέμμα σου έτσι όπως κοιτάς τον άλλον, η ταραχή που κρύβει μέσα του.
Κι ας μην του λες εσύ αυτά που θες τα λένε όλα τα μάτια σου. Ότι σου έλειψε η γεύση, η μυρωδιά του και ότι όλον αυτό τον καιρό απουσίας του προσπάθησες να ξεχάσεις το γέλιο του.
Να το βγάλεις από μέσα σου. Να σταματήσεις κάθε φορά να το ακούς στα αυτιά σου για να μπορέσεις να προχωρήσεις…..
Προσπάθησες αλλά δεν τα κατάφερες. Τα έθαψες πολύ καλά μέσα σου. Αλλά αυτά με την πρώτη ευκαιρία βγήκαν… Στον καθένα που γνώριζες έψαξες να βρεις ένα χαρακτηριστικό του αλλά κανένας δεν τα είχε όλα και δεν σου έφταναν γιατί κανένας δεν ήταν αυτός.
Και ήταν αδικία όλα αυτά τα χρόνια… ήταν μεγάλη αδικία και για εκείνους και για σένα που σπαταλούσες τον εαυτό σου …
Ξαφνικά κοιτάς πίσω και λες ένα μεγάλο μπράβο στην ψυχή σου που είχε τα κότσια και κατάφερε να ζει έτσι σχεδόν 20 χρόνια …. Δεν ξέρω πως να το ονομάσω αυτό… Σύμπαν; Μοίρα; Ένα είναι σίγουρο πάντως…
Οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ είναι καταδικασμένοι να ξανασυναντηθούν. Είτε για να βάλουν ένα τέλος όπως πρέπει, είτε επειδή η ζωή τους θέλει μαζί….
Αναρωτιούνται, ανάμεσα στα φιλιά χωρίς αύριο, τι στο διάολο τους κράτησε χώρια τόσα χρόνια ! Όπως και να μας τα φέρει η ζωή να ξέρεις ένα πράγμα… Πάντα θα είμαι κάπου κρυμμένη σε μία γωνία στο δρόμο της ζωή σου και θα περιμένω..
Θα περιμένω είτε να σε “σηκώσω “όταν “πέσεις” είτε να χαρώ με την χαρά σου βλέποντας το όμορφο χαμόγελό σου ακόμη και αν δεν το έχω προκαλέσει εγώ !!!
Όπως και να έχει ήμουν… είμαι ….και ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ!!!!
