Τι ήθελε και αυτός ο Σίγκμουντ Φρόυντ και είπε την τρομερά ιδιαίτερα φράση «το
πραγματικό αρσενικό είναι μονογαμικό;». Με έβαλε σε σκέψεις, ειλικρινά..
Παρόλο που είμαι άνθρωπος που πιστεύει στην αφοσίωση και πιστεύει πως η πραγματική
αγάπη δεν πρέπει να ανταλλάσσεται ούτε για την καλύτερη εμφάνιση, ούτε για την
καλύτερη «τρελή» περιπέτεια πάθους, πολλές φορές το έχω σκεφτεί: η απιστία είναι τελικά
στη φύση μας; Είμαστε πολυγαμικά όντα και αυτή η κοινωνική ύπαρξη της μονογαμίας
είναι περισσότερο ένας συμβιβασμός και μία σύμβαση για να μπορεί η κοινωνία να
μπαίνει «σε μία σειρά;»
Ή όντως, η αγάπη και η αφοσίωσή μας σε ένα πρόσωπο από μόνα
τους κάνουν το ξενοκοίταγμα κάτι που αποστρεφόμαστε;
Ξέρω πως κανένας δε θα καθίσει να φιλοσοφήσει μία απιστία όταν τσακώσει επ αυτοφώρω
το έτερον ήμισυ και το μόνο που θα θέλει είναι να του ρίξει ένα βάζο στο κεφάλι.
Ωστόσο, ας μη σκεφτούμε τη φύση μας τη στιγμή που κοκκινίζουμε από τα νεύρα μας και
τα μηνίγγια μπορεί να σφυροκοπούν. Ας το σκεφτούμε σε μία άλλη στιγμή.
Η αλήθεια είναι πως η κοινωνία και οι κυρίαρχες θρησκείες, τοποθέτησαν τη μονογαμία
στο ύψιστο βάθρο και έθεσαν περιορισμούς στην ερωτική δραστηριότητα του ανθρώπου. Η
θρησκεία, ακόμα και σήμερα, μπορούμε να πούμε πως παραμένει η κυριότερη πηγή
σεξουαλικής ενοχής.
Ωστόσο, η φύση του ανθρώπου, ναι, είναι πιο άναρχη. Η κοινωνία είναι ένα χαλινάρι που
δεσμεύει τις ορμές μας, χαλιναγωγεί τη σκέψη μας και επιθυμεί να κυριαρχήσει στα
ένστικτα και τις ανάγκες μας. Και το πράττει επειδή προσπαθεί να βάζει τα πράγματα σε
μία σειρά, να εξασφαλιστεί η αναπαραγωγή του είδους, να μπαίνει η υπογραφή στο πρώτο
και το δεύτερο χαρτί.
Δε διαφωνώ πως στη φύση του ανθρώπου υπάρχει αυτή η ανάγκη της δοκιμής και του
πειραματισμού. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν αντέχουν στη σκέψη πως δε θα μπορούν
να είναι ελεύθερα πουλιά που να μπορούν να ταξιδεύουν από κανάρα σε κανάρα και θα
δεσμευτούν, ένα βάρος που δεν το αντέχουν.
Θα έλεγα πως αυτό είναι απόρροια και της ίδιας της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου.
Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν την ποικιλία, ενώ άλλοι θέλουν την αφοσίωση και τη
μονιμότητα.
Ωστόσο, ας μη δαιμονοποιούμε στην εποχή μας και τους ανθρώπους που επιλέγουν το ένα
και μοναδικό δόσιμο. Προσωπικά, δε θα μπορούσα να αγαπώ έναν άνθρωπο και να
σκεφτώ τον εαυτό μου ένα άλλο πρόσωπο, με οποιοδήποτε τρόπο. Θεωρώ πως η απιστία
σχετίζεται και με το πόσο αγαπάμε το πρόσωπο που έχουμε δίπλα μας; διότι αν το ποθούμε
με όλη μας την ψυχή, τότε δε θα έχουμε κανένα κενό που να χρειάζεται να μας γεμίσει
κάποιος άλλος.
Ναι, στη φύση του ανθρώπου υπάρχει η δοκιμή, αυτή η άναρχη αναγκαιότητα που
απορρέει και την αναρχική μας ύπαρξη η οποία δε θέλει ποτέ να αισθάνεται περιορισμένη.
Όμως, σίγουρα, ευτυχία μπορεί να υπάρξει και σε σχέση αφοσίωσης, η οποία τελικά να
είναι και πιο ουσιαστική από ξοδέματα της μιας βραδιάς, τα οποία στο τέλος καταλήγουν
να πληγώσουν περισσότερο κάποιον, παρά να του δώσουν το έναυσμα για θετική εξέλιξη
στη ζωή του..
Μαρία Σκαμπαρδώνη – healingeffect.gr
