Το βασίλειο του Θεού είναι μέσα μας, έλεγε ο Χριστός. Γιατί τα ουσιαστικά πράγματα και
αυτά που αναζητάμε να μας δώσουν οι άλλοι, υπάρχουν μέσα μας.
Αναζητάμε πάντοτε έξω από τους άλλους αυτά που εμείς οι ίδιοι δε μας δίνουμε αρχικά. Δε
μας αγαπάμε και αυτό το κενό ζητάμε να το καλύψουν άλλοι. Ψάχνουμε το «άλλο μας
μισό» επειδή αισθανόμαστε ημιτελείς.
Μαθαίνουμε πως η ευτυχία είναι έξω από εμάς, πρέπει να την αναζητούμε σε πρόσωπα
ξένα. Να βρούμε τον έρωτα της ζωής μας, να έχουμε φίλους για να σηκώνουμε το
αβάσταχτο βάρος της υπαρξιακής μας μοναξιάς, να κάνουμε παιδιά για να γίνουμε
ευτυχισμένοι.
Αν μαθαίναμε όμως από μικροί ότι η ευτυχία είναι μέσα μας και δεν απορρέει από
εξωτερικές καταστάσεις, δε θα παθαίναμε εξάρτηση, δε θα εκλιπαρούσαμε αγάπη από
τους πλέον ακατάλληλους ανθρώπους. Δε θα αρρωσταίναμε όταν κάτι τελείωνε, δε θα
κολλούσαμε σε ανθρώπους, θα ξεπερνούσαμε ευκολότερα τους αποχωρισμούς που
εμπεριέχει η ζωή. Δε θα βιώναμε μοναξιά, θα γνωρίζαμε πως μέσα στο σαρκίο μας
υπάρχουμε μονάχα εμείς και εμείς είμαστε εκείνοι που πρέπει να προσφέρουμε πρώτοι
ευτυχία σε εμάς.
Δεν παντρευόμαστε για να γίνουμε ευτυχισμένοι. Αυτή είναι η αιτία που θα μας οδηγήσει
στη δυστυχία.
Δεν κάνουμε παιδιά για να αισθανθούμε ευτυχία ή για να καλύψουμε τα κενά μας. Είμαστε
ΗΔΗ ευτυχισμένοι και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να θέλουμε να μεταγγίσουμε τη χαρά αυτή
σε νέα πρόσωπα που θα γίνουν κοινωνοί ευτυχίας.
Δεν κρατάμε ανθρώπους κοντά για να μας κάνουν να μην αισθανόμαστε μόνοι. Τους
ανθρώπους δίπλα μας τους έχουμε συνοδοιπόρους πολύτιμους, συμμάχους, συντρόφους,
όχι υπεύθυνους όμως για την ευτυχίας μας.
Δεν αφήνουμε την ευτυχία μας σε χέρια άλλων, δεν την εναποθέτουμε απόλυτα. Η ζωή
έχει δείξει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και σίγουρο, τίποτα δε διαρκεί για πάντα. Αν
αφήσω την ευτυχία μου σε χέρια άλλων ανθρώπων, θα την πάρουν μαζί τους και εγώ θα
μείνω μετέωρη.
Δεν έχει νόημα να κλαίμε τη μοναξιά μας και να ακούμε τον Eric Carmen να τραγουδά το
«All by myself». Γιατί αν έχουμε τον εαυτό μας ουσιαστικά, μόνοι δεν είμαστε ποτέ, ακόμα
και τον καφέ μας να πίνουμε τον αισθανόμαστε παρέα.
Αν δεν αγαπώ τον εαυτό μου και στις μοναξιές μου, ποιος θα με ολοκληρώσει; Και στην
τελική, κακό δεν είναι να είσαι μόνος, αλλά να είσαι κοντά σε ανθρώπους που σε κάνουν να
αισθάνεσαι μόνος. Αυτή είναι η πραγματικά αδυσώπητη, σκληρή μοναξιά.
Δεν ψάχνω ανθρώπους για να με κάνουν ευτυχισμένη. Είμαι ήδη και αυτή μου την ευτυχία
τη μοιράζομαι με άλλους για να ανθίσει περισσότερο, να καρποφορήσει περισσότερο.
Μαρία Σκαμπαρδώνη – healingeffect.gr
