Όταν ο γονιός δε σε χορτάσει με αποδοχή, εμπιστοσύνη και αναγνώριση, όση επανάσταση κι αν κάνεις εναντίον του, θα παραδέχεσαι κάθε τόσο, κυρίως στα ζόρικα περάσματα, πως δεν είσαι παρά το πρόσωπο που ο γονιός θεωρεί πως είσαι.
Στα παιδικά χρόνια, που για πάρα πολλούς δυστυχώς συνεχίζονται ισόβια, τουλάχιστον μέχρι να πεθάνουν οι γονείς ‒αν και όχι πάντοτε, ούτε ο θάνατος κάποιους τους αποσυνδέει‒, είσαι όπως θα σου υποδείξει πως είσαι η γνώμη του γονέα. Η αντικειμενική αλήθεια κάνει πέρα, δεν την παραδέχεσαι, δεν τη γνώρισες καν.
Άλλωστε, τι είναι σε τελευταία ανάλυση η νεύρωση; Η διαστρέβλωση, λίγο ως πολύ, του προσώπου που όντως είσαι. Πρόκειται για μια παραμόρφωση, όμως, διαρκώς αγχογόνα και νοσογόνα, με τα χρόνια ακόμη χειρότερη, αφού μια λάθος στροφή που πήρες κάποτε από τον ίσιο δρόμο στρίβει κι άλλο και σε πάει αλλού κι αλλού, μακριά από το γνήσιο θέλω που άξιζες. Τίποτα δεν αποδεικνύει τόσο τούτη την αντίφαση μεταξύ αντικειμενικής και υποκειμενικής εικόνας, όσο όταν ένα πανέμορφο πλάσμα αισθάνεται ανάξιο να αγαπηθεί, ανίκανο να κερδίσει μια ασφαλή, πιστή σχέση, ανάξιο να κερδίσει σταθερά το ταίρι που θα ήθελε, και υποφέρει, χάνει έδαφος όσο οι εποχές προχωρούν, καταθλίβεται. Κυρίως ‒το πιο μαρτυρικό‒ ζηλεύει και ζηλεύει ακαταπαύστως.
Γελάω με κάποιες γυναίκες, αλλά και άντρες, που καμαρώνουν όταν το ταίρι τους τους ζηλεύει, θεωρώντας, ως εκ τούτου, ότι είναι τρελά ερωτευμένο μαζί τους. Ας μη θεωρούν τη ζήλια του σίγουρα για δική τους επιτυχία. Τις περισσότερες φορές ένας υπερβολικά ζηλιάρης τύπος είναι ζηλιάρης συστηματικός. Δεν είναι ο μεγάλος έρωτας η αιτία που ζηλεύει, αλλά η χαμηλή του αυτοπεποίθηση. Η διαρκής φοβία του για την αξία του. Όλους και όλες με τους οποίους συνδέεται θα τους ζηλέψει με την πρώτη και ασήμαντη αφορμή.
Το να είναι ανασφαλής ένας άσχημος, ένας με προβλήματα στην όψη και στις ικανότητες, πικρό μεν, αλλά φαίνεται και λογικό. Έχει τους πραγματικούς λόγους του να φοβάται πως δεν αρέσει. Μόνο σε ένα χαρισματικό, ωραίο, ποθητότατο πλάσμα φαίνεται και βοά η παθολογία την οποία εξετάζουμε.
Μια σειρά συναντήσεων ανάμεσα σε έναν μεσήλικο ψυχοθεραπευτή και μια νεαρή γυναίκα που υποφέρει από τα πάθη της ζήλιας. Εκείνος σημειώνει για το περιστατικό:
Επειδή κι εγώ έχω ζηλέψει πολύ στη ζωή μου, γνωρίζω το μαρτύριο. Μιλάμε για σφαγείο, για φωτιά που τρώει σωθικά, εσωτερικά όργανα, τον μεταβολισμό σου. Μερίδα της ιατρικής επιστήμης θεωρεί ότι η ζήλια ευθύνεται για οργανικές αρρώστιες, για κακοήθειες. Ο μαύρος σπόρος της φυτεύεται σε κάθε κύτταρο, στα δόντια, στα μαλλιά, στα νύχια. Παραλογίζεσαι, εξευτελίζεσαι. Καταντάς γελοίος κι επικίνδυνος για σένα και τους άλλους. Συγγενεύει στενά με το μίσος, και το μίσος είναι ταυτοχρόνως το έγκλημά σου και η τιμωρία σου.
«Θεραπεύεται;» με ρωτούν εναγωνίως οι ασθενείς μου. Πότε ναι, κάπως, πότε όχι, είναι δύσκολο! Χρειάζεται και κάποιο θαύμα ο ψυχολόγος για βοηθό του, όπως σε κάθε θεραπεία άλλωστε. Ευτυχώς που τα θαύματα συμβαίνουν.
Όμως η ζήλια είναι η πιο ικανή προξενήτρα. Οι μοιχείες φτάνουν σε πυρακτωμένα πάθη όσο υφίσταται σύζυγος. Έτσι και βγει διαζύγιο και ο αντίζηλος εκλείψει, έτσι και το πεδίο μαχών καταλαγιάσει σε λιβάδι ειρηνικό, η φλόγα υποχωρεί, σβήνει ίσως.
Μια ψυχοθεραπεία πρέπει να είναι αγωγή φωτεινής ειλικρίνειας, πορεία προς την επίγνωση και την καλοσύνη. Μακριά από εμένα η ηθικολογία και δεν το παίζω ιεροκήρυκας, αλλά η καλοσύνη είναι ελευθερία.
healingeffect.gr με στοιχεία από blog.psichogios.gr
