Οι άνθρωποι είμαστε ένα κράμα τελειότητας και ατέλειας. Είμαι ένα φως που
ευθυγραμμίζεται και ισορροπεί με το σκοτάδι.
Βιώνουμε την εποχή της υποκρισίας και ενός ψεύτικου, επιβεβλημένου ευσεβισμού. Και
δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πως μπορεί και ένα σκοτάδι να συνυπάρχει με το Φως.
Δεν υπάρχει τελειότητα και αυτό είναι μία αιτία που είμαστε τέλειοι.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνο ένα πράγμα, δεν είναι κάτι ενιαίο. Είναι ένας
συνδυασμός από προτερήματα και ελαττώματα, ένα ον που συνδυάζει και το καλές στιγμές
αλλά και τις κακές εξάρσεις.
Και αυτό το φαινόμενο που έχει παρεισφρήσει στη ζωή μας, μας εμποδίζει να δούμε τη
φωτεινότητα ενός ανθρώπου με έντονο σκοτάδι ή ακόμα και να αρνούμαστε πως αυτή
υπάρχει.
Όπως και να αντιληφθούμε πως σκοτάδι μπορεί να υπάρχει και σε έναν άνθρωπο με
φωτεινότητα, που μπορεί να διαπνέεται από ήθος και ιδανικά.
Δεν είμαστε ένα πράγμα, Καλό ή Κακό. Είμαστε οντότητες στις οποίες συνυπάρχουν και τα
δύο.
Το γιατί σε έναν άνθρωπο υπερισχύει μία εκ των δύο πλευρών περισσότερο, είναι θέμα
χαρακτήρα και βιωμάτων τα οποία κάνουν τη δική τους εγγραφή στον εγκέφαλο του
εκάστοτε ανθρώπου.
Και εννοείται, οι κακές πράξεις μας είναι κατακριτέες και κανείς δε θα δικαιολογήσει μία
παραβατική συμπεριφορά επειδή μπορεί ένας άνθρωπος κάποια στιγμή στη ζωή του είχε
και φωτεινές εκλάμψεις.
Τελειότητα δεν υπάρχει σε κανέναν, Άγιο ή μη. Είμαστε ένας συνδυασμός, ένα πλεχτό με
πολλούς συνδυασμούς και χρώματα.
Και σκοπός μας είναι να ελέγξουμε όσο είναι εφικτό τις σκοτεινές με πλευρές και να
τονίσουμε τις θετικές, τα προτερήματα και χαρίσματά μας.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
