Οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα. Ενυπάρχει στην φύση μας η τάση
για το οξύμωρο. Το σώμα, ο νους, το πρόσωπο, η ψυχή μας είναι φτιαγμένα να
αλλάζουν κι όμως, ταυτόχρονα είμαστε προγραμματισμένοι να φοβόμαστε το
άγνωστο.
Η ζωή μας χαρακτηρίζεται στο μεγαλυτέρο μέρος της από κόλπα
ισορροπίας ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα. Κάποιοι γίνονται εξαιρετικοί ακροβάτες και
περπατούν στο λεπτό σχοινί της αυτογνωσίας γρήγορα και άνετα, χωρίς να κοιτούν
κάτω. Άλλοι πάλι ζαλίζονται, αργοπατούν και σταματούν συχνά ψάχνοντας για τον
από μηχανής Θεό τους.
Εκεί ξεκινούν τα λάθη. Για να βρει κανείς τους αγαπημένους
του, πρέπει να έχει περάσει τουλάχιστον μια φορά μόνος του απέναντι.
Τα παρακάτω ποίηματα δεν γράφτηκαν όλα μαζί, ουδέποτε ήταν σχεδιασμένο να
θεωρηθούν μια ενότητα κι ας ήταν το καθένα ολοκληρωμένο. Αφού όμως το καθένα
είχε διανύσει την πορεία του για μένα, τα έβαλα δίπλα- δίπλα κι αμέσως απέκτησαν
ένα ιδιαίτερο νόημα.
Οι ανθρώπινες σχέσεις, όποια κι αν είναι η φύση τους, χρειάζονται έμπειρους
ακροβάτες. Ο δρόμος προς την αυτοβελτίωση δεν είναι εύκολος, αλλά αξίζει. Ενίοτε
πρέπει να θυσιάσουμε αυτά που ξέρουμε για να βρούμε αυτά που ψάχνουμε. Ακόμα
κι όταν μοιάζει δύσκολο, να εκτιμάτε τις δικές σας δυνάμεις και να πιστεύετε με
πάθος στα ευτυχισμένα τέλη.
Το σπίτι μας.
Οι άνθρωποι κλείνουν τις πόρτες που φοβούνται ότι θα διαβούν.
Γι’ αυτό σε χαιρετώ απόψε εγώ και κλειδώνω διπλά.
Θα μείνω εδώ.
Αν ακολουθήσεις, θα χαθείς. Αν χαθείς, θα ξεχάσεις. Αν ξεχάσεις, θα μετανιώσεις.
Αν δεν κλειδώσεις, θα βγεις. Αν βγεις, θα γυρίσεις. Πάντα θα γυρίζεις.
Μην γυρίσεις.
Μήν χάσετε:
Κλείσε την πόρτα.
Φύγε.
Ήρθε λοιπόν και πάλι καιρός
να πέσουν τα σάπια στο χώμα.
Γυμνά να μείνουν τα κλαριά στα δέντρα
να ξαναγεννηθούν λουλούδια.
Σαν να ‘ναι η πρώτη άνοιξη του κόσμου.
Έχω μαζέψει τα πάντα, καμία εκκρεμότητα.
Κόπιασα για όσα έλειπαν, πάρε λοιπόν όσα περισσεύουν και φύγε.
Οι λογαριασμοί έμειναν στο τραπέζι.
Λάθη σε τιμή ευκαιρίας, με ωραίο περιτύλιγμα.
Μην τρέμεις καλέ μου… τα δικά μου τα πλήρωσα, τα δικά σου στα χαρίζω.
Πάρε τα ψέμματά σου και φύγε.
Τακτοποίησα το σπίτι.
Στο πρώτο συρτάρι οι φωτογραφίες, στο δεύτερο τα σημειώματα.
Στο τελευταίο, διπλωμένες προσεκτικά, όλες οι δικαιολογίες.
Μην κουράζεσαι να ψάχνεις, είναι όλα εδώ.
Το χθες δεν αλλάζει. Τα κανόνισα όλα.
Τακτοποίησα το σπίτι, τακτοποίησε τη ζωή σου και φύγε.
Δεν χρειάζεσαι τα κλειδιά μου.
Όσα έχεις δεν τα θέλω κι όσα θέλω δεν τα είχες ποτέ.
Σε παρακαλώ, δεν θέλω να μ’ αγαπάς πια, μόνο να φύγεις.
Πάρε τις υποσχέσεις σου και κλείσε την πόρτα.
Ξύλινό μου αγόρι,
τα λόγια σου έχουν παράξενη ροή.
Όταν σε πίστευα όλο μιλούσες, όταν σε έμαθα είχες πια στερέψει.
Μην ιδρώνεις γλυκέ μου, δεν θα τα μαρτυρήσω.
Ήρθε λοιπόν και πάλι καιρός
οι άνθρωποι που ούρλιαζαν σαν λύκοι
στις φεγγαρόλουστες ταράτσες τους
να τραγουδήσουν μελωδικά
στον δικό τους τόνο και ρυθμό.
Η πρώτη άνοιξη.
Μάθε να δίνεις στην αγάπη.
Οι αγκαλιές φτιάχτηκαν για να ‘ναι ανοιχτές, άπλωσε τα χέρια σου.
Μάζεψε τραγούδια από τα χείλη μου και δάκρυα απ’ τα μάτια μου.
Κλείστα σφιχτά και φίλησέ τα. Πάρε φως απ’ τη ματιά μου κι άσε με να σ’
ακολουθώ.
Μην ζητάς περισσότερα απ’όσα μπορείς να κλέψεις στον έρωτα.
Ένα λεπτό, ένα ψιθυριστό «κι εγώ», ένα γέλιο πεταχτό και αθώο.
Ζήσε το παραμύθι σου σαν πρίγκιπας πριν γίνεις αυλικός
κι ας χρειαστεί να παλέψεις με μερικούς δράκους. Μόνο έτσι ο έρωτας αξίζει.
Εγώ θα μείνω πάντα μάγισσα ψυχή μου και ας μη μπω ποτέ μου σε παλάτι.
Ζητούν μαγεία οι στιγμές και το ‘χω σκοπό να μείνω ταγμένος, πιστός συλλέκτης.
Τις φυτεύω, τις φροντίζω, τις ξορκίζω να μη μαραίνονται ποτέ.
Μόνο έτσι η αγάπη ανθίζει.
Penelope Gialeli – healingeffect.gr
