Είναι βέβαιη η γέννηση για όσους πεθαίνουν και βέβαιος ο θάνατος για όσους έχουν γεννηθεί.
Ο Βούδας περιγράφει με μία μικρή φράση το μυστήριο της ζωής που διαρκώς ανακυκλώνεται και συνεχίζει, παρά τις αντιξοότητες και τα εμπόδια. Όλα συνδέονται με την αλυσίδα της ζωής και την προσμονή του θανάτου.
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, βρισκόμαστε σε λίστα προτεραιότητας για αποχώρηση από το τραίνο της ζωής. Η ζωή μας λιγοστεύει από το πρώτο λεπτό της αρχικής μας ανάσας; δεν ξεκινάει να μειώνεται αποκλειστικά από μία ηλικία και μετά. Η φθορά σταδιακά επέρχεται, αλλά το κάθε λεπτό που περνά μας φέρνει πιο κοντά στο βιολογικό μας τέλος.
Ο θάνατος δεν είναι το τέλος; απλά, η αλλαγή μίας κατάστασης. Είναι το βιολογικό μας πεπρωμένο το οποίο όμως και πάλι δεν ακυρώνει την ευλογία μας στο ότι κερδίσαμε τη λοταρία της γέννησης.
Μέσα από τη γέννηση αντικρίζεις κατάματα το θάνατο.
Κοιτώντας ένα μωρό που γεννιέται, τότε αντιλαμβάνεσαι το πέρασμα του χρόνου, τότε παρατηρείς ακόμα περισσότερο τη νιότη σου που γίνεται μέρα με τη μέρα πιο αδύναμη.
Γιατί το μώρο είναι η αρχή και εσύ στη μέση της ζωής. Τότε αισθάνεται πως μεγαλώνει ένας άνθρωπος, όταν αντικρίζει όλη τη ζωή μπροστά του, την αρχή της πορείας που συμβολίζεται στην αγνότητα του νεογέννητου.
Εκείνο αργά στα πρώτα βήματα της ζωής, εσύ στο μεσοστράτι. Έτσι είναι η ζωή, όπως ένα ασανσέρ.
Πάντα κάποιος σε μεγαλύτερη ηλικία, πάντα κάποιος στο ξεκίνημα της ζωής που ξεθαρρεύει μέσα από δύο μισάνοιχτα μάτια γεμάτα περιέργεια για το άγνωστο περιβάλλον που αντικρίζουν.
Η ζωή και ο θάνατος σφιχτή χειραψία έχουν δώσει, αλλά είναι το δίπολο που μας αγκαλιάζει όλους.
Σημασία έχει να μην υποφέρεις από την ανάγκη μίας νίκης απέναντι στο τέλος, αλλά να αφεθείς στη μαγεία της ημέρας που ξανοίγεται μπροστά σου και σε περιμένει να τη ζήσεις.
Μαρία Σκαμπαρδώνη – http://healingeffect.gr
